Uniżcie się pod możną ręką Bożą
1 Biblia wskazuje, że Jehowa nienawidzi pysznych i wyniosłych, natomiast pokornych miłuje. A więc co to jest pycha? Jest to nierozsądne poczucie wyższości pod względem wiedzy, urody, bogactwa czy pozycji, przesadne wyobrażenie o własnej wartości. Pycha przejawia się w chełpliwym, zarozumiałym zachowaniu lub wypowiedziach. „Wyniosłe oczy” to pierwsza z siedmiu rzeczy, których Jehowa nienawidzi (Prz. 6:16-19). Z drugiej strony Jehowa miłuje pokornych i uniżonych w duchu i błogosławi im. „Prawdziwie, Jahwe jest wzniosły i patrzy łaskawie na pokornego, pyszałka zaś dostrzega z daleka” (Ps. 138:6). Pokora to brak pychy i arogancji. Ma ona wielką wartość w oczach Jehowy. — Ks. Przysłów 18:12.
2 Sam Jehowa jest nadzwyczaj pokorny: świadczy o tym Jego miłosierne postępowanie z niższymi od Niego stworzeniami — z ludźmi. Z drugiej strony pycha i wygórowane mniemanie o sobie pochodzą od Szatana. Wszyscy jesteśmy grzesznikami, dlatego pycha i wyniosłość są wśród nas zjawiskiem powszechnym. A przecież nikt nie ma powodu do chełpienia się. Wszyscy powinniśmy przyznać: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.” — Łuk. 17:10.
3 Cały lud Boży powinien się uczyć pokory. Starsi i słudzy pomocniczy muszą być pokorni (1 Piotra 5:3-6). Cechują ich wspaniałe przymioty, bez których nie zostaliby zamianowani, ale zawsze grozi im niebezpieczeństwo, że mogą stać się pyszni. Nie wolno im dopuszczać do tego, żeby zamianowanie „uderzyło im do głowy” i żeby ich skłoniło do chełpienia się i wynoszenia nad innych. Powinni umieć przyznać, że i oni popełniają błędy. Właśnie dlatego nie otrzymuje nominacji „świeżo ochrzczony”, gdyż mógłby się „wbić w pychę”, podobnie jak Diabeł (1 Tym. 3:6). Starsi powinni uczyć się łączenia sprawowania władzy z usługiwaniem, pozostając przy tym „niewolnikami” (Mat. 20:25-27, NW). Nie wolno im z uporem forsować swojej woli ani obstawać przy pierwszeństwie. Raczej na wzór Chrystusa muszą starać się o to, co dogodne dla drugich. Paweł pisze: „Niech każdy z was stara się o to, co dla bliźniego dogodne — dla jego dobra, dla zbudowania” (Rzym. 15:2). Muszą być przystępni. Nie mogą się uważać za wyżej stojących ani odnosić się do innych z rezerwą.
4 Naśladujmy przykłady pokory, dane przez wiernych sług Bożych. Pięknym przykładem człowieka pokornego był Mojżesz, starszy Izraela (Liczb 12:3). Chrystus Jezus, głowa zboru, dał nam „wzór” pokory. Nawet przed przyjściem na ziemię był usposobiony pokornie. Żeby nauczyć uczniów pokory, Jezus umył im nogi (Jana 13:2-17). Nie dopuścił do tego, żeby wiedza napełniła go pychą. Tak też będzie postępował w przyszłości, ujmując się za sprawą pokory jako zwycięski zdobywca. — Ps. 45:5, NW.
5 Uniżmy się więc wszyscy „pod możną ręką Bożą” (1 Piotra 5:5, 6, NW; Jak. 4:10). Nie jest jednak możliwe uniżenie się wobec Boga, gdy się nie jest pokornym wobec braci. Potrzeba pokory, żeby prosić o przebaczenie, gdy zawinimy wobec drugich (Mat. 5:23, 24; 6:12-15; 18:21, 22). Chlubmy się i przechwalajmy Jehową, a nie samym sobą (Jer. 9:22, 23). Biblia w wielu miejscach wskazuje na konieczność stałego pielęgnowania pokory. Powinniśmy nad tym usilnie pracować (Gal. 5:26; Fil. 2:3). Pielęgnowanie pokory oznacza wyrwanie z korzeniami i grzebanie pleniącej się jak chwast dumy i arogancji, do których wszyscy mamy skłonność. Oznacza przyobleczenie „nowej osobowości”, do której należy „uniżenie umysłu”. — Kol. 3:10, 12, NW.
6 Unikajmy jednak rozwijania w sobie udanej pokory. Jest to forma obłudy, powierzchowna politura, która nie pochodzi z serca (Kol. 2:18, 23; Rzym. 12:9). Taki człowiek nie oddaje chwały Jehowie za swoje osiągnięcia. Pozostając pod możną ręką Bożą, trzeba umieć przyjąć skarcenie i naganę, gdyż kogo Jehowa miłuje, tego karze. Karcenie to „droga wiodąca do życia”. — Hebr. 12:5-11.
7 A jakich dobrodziejstw i błogosławieństw dostąpią pokorni? Pokora pomaga wykonać zadania przydzielone nam przez Boga. Gdzie jej brak, tam pycha i rywalizacja stają na drodze do powodzenia. Jakub mówi: „Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład.” Natomiast pokora przyczynia się do pokoju i jedności, bo człowiek pokorny nie walczy o swe „prawa” (Jak. 3:16; Ps. 133:1, NP), gdyż wie, że wszyscy członkowie zboru potrzebują siebie wzajemnie (Rzym. 12:5, 10, 16). Gdyby nie było trzody, nie byliby potrzebni pasterze. Gdyby nie było zboru, nie byliby potrzebni starsi ani słudzy pomocniczy. Poczucie wzajemnej zależności i współpraca występuje tylko tam, gdzie wszyscy okazują pokorę.
8 Pokora jest też potrzebna przy wzajemnym pomaganiu sobie w służbie polowej. Jest potrzebna w krytycznych sytuacjach. Pomaga strapionym. Na przykład, gdy Dawid był ścigany przez Saula, nie wynosił się, lecz uniżał pod możną ręką Bożą (1 Sam. 26:9-11). A co najważniejsze, pokornym błogosławi Jehowa, natomiast wyniosłych usuwa ze swego ludu (Sof. 3:11, 12). Jehowa wyzwala pokornych i wybawia ich od nieprzyjaciół (2 Sam. 22:28). Zapewnia im największą pomyślność i życie wieczne. „Owocem pokory jest bojaźń Jahwe (...) i życie.” — Prz. 22:4.