Skrzynka pytań

Jak siostry mogą przedstawiać w Teokratycznej Szkole Służby Kaznodziejskiej przemówienie nr 2, polegające na przeczytaniu wyznaczonego odcinka z Biblii?

Spróbujmy się najpierw zastanowić nad celem tego przemówienia ćwiczebnego. Nie chodzi w nim tylko o poprawne czytanie, ale o ćwiczenie się w korzystaniu z omawianego materiału w służbie polowej. Pamiętamy, że siostry nie ćwiczą się w wygłaszaniu przemówień. Gdyby więc siostra nie nadała temu przemówieniu formy rozmowy w określonej sytuacji, tylko zwracałaby się do wszystkich obecnych, to nie pozostawałaby na wyznaczonym jej miejscu w porządku teokratycznym.

Jaką więc formę mogłaby nadać temu przemówieniu? Możliwości jest bardzo dużo. Może to być udzielanie rad drugiej siostrze w jej problemach zgodnie z Tytusa 2:3-5. Może być dyskusja dwóch sióstr; rozmowa z własnym dzieckiem — czy nie zetknęło się w szkole z jakimś problemem? Co by powiedziało w określonej sytuacji? Siostra może wyjaśniać nauczycielce kwestię neutralności. Może to też być rozmowa po studium biblijnym, mająca na celu wprowadzanie do organizacji. Byłoby dobrze, gdyby siostry otrzymujące takie zadanie szukały oryginalnych pomysłów i by starały się nadać przemówieniu taką formę, żeby wszyscy mogli się czegoś nauczyć. Chcąc, żeby przemówienie wypadło naturalnie i realistycznie, siostry nie powinny się trzymać utartego zaczynania od pukania do drzwi i od „dzień dobry”, a kończenia na „do widzenia” i umawianiu odwiedzin. W taki sposób nie dokonujemy przecież odwiedzin ani nie prowadzimy studiów. W 6 minutach nie da się zmieścić całej rozmowy od początku do końca. Dlatego niech to raczej będzie wycinek dłuższej rozmowy, zaczynający się od zmiany tematu np. „A teraz umówiłyśmy się, że...” lub: „A może omówimy sobie wersety, o które pytał zainteresowany?” Czy też: „Patrz, jak piękny jest dzisiaj tekst dzienny. Może odczytałybyśmy sobie rozdział Biblii, z którego jest wzięty” itp.

Jehowa oczekuje, że z każdego przydzielonego zadania wywiążemy się jak najlepiej. Przedstawienie takiego przemówienia ćwiczebnego wymaga nie tylko starannego przygotowania, ale też wcześniejszego przećwiczenia z siostrą, do której będziemy się zwracać. Gdy głosicielka dopiero na zebraniu mówi do drugiej siostry: „Ja teraz będę do ciebie mówić”, świadczy to o braku odpowiedniego przygotowania. Rozmówczyni nie wie, co ma mówić, i żeby nie przeszkadzać, najczęściej nic nie mówi.

Jeżeli siostry starają się nadać przemówieniu ciekawą i pouczającą formę, to nie tylko same się czegoś nauczą, lecz zbudują wszystkich. Unikną przy tym sprawiania wrażenia, że pouczają obecnych w zborze braci. — 1 Kor. 14:35.