Czy cenisz sobie cierpliwość Bożą?
1 Chcąc sobie cenić cierpliwość Bożą, musimy ją uznawać i zgadzać się z jej istnieniem. Kto z uczuciem wdzięczności dostrzega cierpliwość Jehowy? Ten kto ma wiarę. Właśnie do takich ludzi Piotr pisał (2 Piotra 1:1). Bóg jest „cierpliwy w stosunku do was”. Jehowa jest więc cierpliwy w stosunku do ciebie, a nie jedynie w stosunku do ogółu ludzi (2 Piotra 3:9). Jakże dużo Jehowa uczynił dla nas. Codziennie obsypuje wszystkich ludzi dobrodziejstwami i do tego jeszcze daje im sposobność usłyszenia dobrej nowiny o Królestwie. — Dzieje 17:25, 28; Ps. 145:14-16.
2 Jeśli chodzi o „nas”, to szczególnie od roku 1914 okazuje nam cierpliwość w ten sposób, że uratował i oczyścił ostatek, i utworzył raj duchowy. Powinniśmy to sobie bardzo cenić. Do przeżycia nadchodzącego ucisku musimy być przygotowani pod względem duchowym, uczuciowym i pod każdym innym względem. Cierpliwość Boża umożliwia nam zaspokojenie tych naszych potrzeb. Bóg daje nam czas na okazanie skruchy. Powinno to budzić w nas szacunek dla Jehowy i Jego organizacji. — Ps. 96:8.
3 Kto nie ma uznania dla cierpliwości Bożej i zaprzecza jej istnieniu, ten w gruncie rzeczy jest zarozumiały. Czy więc każdy z nas ceni sobie, że Bóg jemu osobiście okazał cierpliwość? Powinniśmy to cenić. Czy dawniej nie mieliśmy jakichś złych przyzwyczajeń? Czy nie zdarzało się nam lub czy jeszcze nie zdarza się wybuchnąć gniewem, upierać się przy swoim itp.? Choćby tak było, Bóg mimo to nie odrzucił nas, lecz znosił nas cierpliwie, chociaż Biblia potępia te rzeczy. Czy pokornie dostrzegamy, do czego nas to zobowiązuje wobec drugich? Powinniśmy to dostrzegać.
4 Wzorami cierpliwości byli prorocy. Jakub pisze: „Za przykład wytrwałości i cierpliwości weźcie, bracia, proroków, którzy przemawiali w imię Pańskie” (Jak. 5:10, 11). Abraham obchodził się cierpliwie z Lotem; Daniel był cierpliwy wobec swego narodu, wyznał grzechy ludu (Dan. 9:17, 18). Dawid był pasterzem ludu Jehowy (Ps. 78:10, 11; 2 Sam. 7:8). Eliasz był człowiekiem uczuciowym (Jak. 5:16-18). Elizeusz wykonał wielkie dzieło, przez które serca wielu nakłonił do Jehowy. Był przy tym cierpliwy, czuły i dobrotliwy. Ezechiel był wytrwały w głoszeniu, chociaż lud był krnąbrny. Ezdrasz zajął się sprawą powrotu i odbudowy. Habakuk pokładał ufność w Jehowie; leżało mu na sercu zbawienie ludu Bożego, okazywał też wierność i miłosierdzie. Aggeusz przekazał cztery orędzia zachęty i nadziei, które otrzymał od Boga. Ozeasz wielokrotnie zanosił błagania, jego cierpliwość wobec żony unaoczniała cierpliwość Jehowy. Izajasz prorokował przez wiele lat i ogłaszał proroctwa o przywróceniu. Jeremiasz przez 40 lat był serdeczny, współczujący i rozważny. Job wytrwale znosił cierpienia. Joel mówił o miłosierdziu Jehowy. Jonasz został pouczony o miłosierdziu i cierpliwości Jehowy. Nawet Micheasz mówił o ponownym zgromadzeniu ostatka. Mojżesza cechowała cierpliwość. Również Nehemiasz był cierpliwy, stanowczy i często się modlił. Samuel wysławiał miłosierdzie Jehowy. Prorocy byli wzorami cierpliwości, jednak nie pochwalali zła. Przekazywali słowo Jehowy. A zatem Jehowa był cierpliwy, ale nie pochwalał grzesznych czynów.
5 Cierpliwość wydaje cenny plon. Jakub pisze: „Trwajcie więc cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik czeka wytrwale na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie deszcz wczesny i późny. Tak i wy bądźcie cierpliwi i umacniajcie serca wasze, bo przyjście Pana jest już bliskie” (Jak. 5:7, 8). Prorocy utrzymywali dobre stosunki z bliźnimi, ponieważ pełnili służbę dla ich dobra. Cierpliwość przynosi pożytek wszystkim, których dotyczy. Sprzyja okazaniu skruchy i dostąpieniu zbawienia. Szczególnie wobec naszych braci powinniśmy przejawiać cierpliwość. Cierpliwość to coś więcej niż tylko tolerowanie. Musimy być gotowi pomagać braciom w dźwiganiu ich brzemion; znosić ich „dziwactwa” i nawyki. Dążymy do tego, żeby zmienili się na lepsze. Nie podkreślajmy też swojej wyższości. Dlaczego? Gdyż my też musimy się zmieniać, żeby się nauczyć obcować z takimi osobami. Tak musieli postępować prorocy i oni chętnie to czynili. Z takiego postępowania sami odnosimy korzyść.
6 Dawajmy dowody, że cenimy sobie cierpliwość Jehowy. Możemy to okazać odnoszeniem się do drugich (Mat. 7:12; Łuk. 6:31), gotowością do pomagania im (Łuk 6:38) i ufnym poleganiem na Jehowie, zamiast właściwej dzieciom niecierpliwości (Mich. 7:7). Niemałą rolę odgrywa czas. Potrzeba czasu, żeby się nadawać na szczególne przywileje (Filip. 1:1; 1 Tym. 3:10). Pod innymi względami również potrzeba czasu na zrobienie postępów (Jak. 4:7). Przez cały czas powinniśmy jako naśladowcy Boga okazywać drugim cierpliwość, bo to prowadzi do zbawienia.
7 Jakiego mamy ducha cierpliwego czy wyniosłego? (Koh. 7:5-9). Z cierpliwością musi iść w parze wiara. Paweł pisze: „Abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic” (Hebr. 6:12). Wyniosłość natomiast rujnuje wiarę i cierpliwość. Jakże uderzającym przeciwieństwem wyniosłości jest cierpliwość! (Koh. 7:8, 16-18, 21, 22). Cierpliwość obejmuje także przebaczanie (Mat. 18:21, 22, 26, 29). W okazywaniu cierpliwości pomaga pokora. Jeśli pokornie przyznajemy, że jesteśmy dokładnie tak samo niedoskonali jak inni, powstrzymuje nas to od niecierpliwienia się wobec nich. — Łuk. 6:39-42; 1 Piotra 5:5.
8 Cierpliwość oddziałuje dwustronnie. Prosimy drugich, żeby okazali nam cierpliwość, żebyśmy mogli wyświadczyć im dobro (Joba 36:2; Dzieje 26:2, 3). Potrzebna jest cierpliwość, gdy się jest strofowanym. „Lepiej jest słuchać karcenia mędrca, niż słuchać pochwały głupców” (Koh. 7:5). Jest to zachęcające dla tego, kto strofuje. Również osoba strofowana zostaje zachęcona okazaniem jej cierpliwości.
9 Cierpliwość jest potrzebna przez całe życie. Dzieci muszą umieć cierpliwie czekać, aż dorosną. Nie powinny próbować wyprzedzać tego czasu. Mogą się jednak ćwiczyć do podjęcia odpowiedzialności, zanim będą musiały wziąć ją na swe barki. Aktywne dzieci mają liczne możliwości ćwiczenia się w okazywaniu cierpliwości wobec innych. Powinny je dobrze wykorzystać. Dorośli mogą prosić o pomoc starszych (Dzieje 20:28; 1 Piotra 5:1-4). Cierpliwie i z ufnością mogą pełnić służbę ze zborem Bożym. Niekiedy starsi niecierpliwie oczekują, żeby ktoś od razu był doskonały, wskutek czego ich pomoc może być mniej skuteczna.
10 Osoby w podeszłym wieku doznają wielkich błogosławieństw, gdy są cierpliwe. Niedołęstwo wieku starczego może działać zniechęcająco (Koh. 12:1). Człowiek może nie liczyć się z tym, że się kiedyś zestarzeje, ale w gruncie rzeczy spotyka to wszystkich ludzi i stanowi wyraz cierpliwości Bożej. Chrześcijanie w podeszłym wieku wiedzą, dlaczego tak się dzieje. Dlatego umieją cierpliwie i bez narzekania całkowicie polegać na Jehowie. Sprawiają tym radość innym członkom rodziny. Korzystajmy więc z cierpliwości Jehowy, nadal biorąc udział w głoszeniu. To, że Bóg w dalszym ciągu okazuje ludziom cierpliwość, powinno nas pobudzać do naśladowania Go. W ten sposób okazujmy w praktyce, że cenimy sobie cierpliwość Bożą.