‛Czyńcie uczniów (...) ucząc ich’
1 Chrystusowy nakaz ‛czynienia uczniów’ jest nadal aktualny. Według słów samego Jezusa jego nakaz miał obowiązywać „do zakończenia systemu rzeczy”. Jezus obiecał, że będzie duchem ze swymi uczniami i że pokieruje działalnością swego zboru (Mat. 28:19, 20, NW). W „czasie końca” pozyskano więcej prawdziwych uczniów niż w jakimkolwiek innym okresie dziejów, co dowodzi, że zgodnie z obietnicą Jezus Chrystus jest z nami.
2 Na czym polega ‛czynienie uczniów’? Dzieło czynienia uczniów polega na krzewieniu wśród ludzi nauk Chrystusa i na pomaganiu im w przestrzeganiu wszystkiego, co on nakazał. Bez względu na nasz udział w pomaganiu drugim, żeby się stali uczniami, jesteśmy sługami, niewolnikami. Nie chcemy, żeby ludzie oglądali się na nas, tylko żeby całą zasługę przypisywali Bogu Jehowie i Jezusowi Chrystusowi (1 Kor. 2:1-5; 3:4-9). W miarę naszych możliwości powinniśmy przekazywać innym, co jest „pożyteczne” dla ich duchowego dobra i wzrostu (Dzieje 20:20). Nie możemy zatajać przed tymi, których nauczamy, żadnej rady Bożej, ale zanim postanowimy im przedstawić prawdy podważające miejscowe uprzedzenia lub zakorzenione obyczaje, powinniśmy najpierw przygotować serca tych ludzi na przyjęcie tych prawd. Powinniśmy uwzględniać ograniczone możliwości naszych rozmówców. Nie róbmy więc kwestii ze spraw, które z początku może trudno im będzie pojąć. — Jana 16:12.
3 Nauczanie tego, co nakazał Jezus Chrystus, nie ogranicza się do obalania fałszywych doktryn. Wiary nie można budować jedynie na poznawaniu tego, czego Jezus nie nakazał i nie nauczał. Głównym celem powinno być pomaganie ludziom w poznawaniu Jehowy i Jego Syna oraz w stosowaniu przykazań i nauk Jezusa. Nie wystarczy wykazać komuś, że nauka o trójcy jest błędna; chodzi o to, czy on zrozumiał, czego faktycznie uczą o Jehowie i Jezusie Chrystusie wersety, na podstawie których obaliliśmy tą fałszywą doktrynę. A co się tyczy wymagań moralnych — czy pomogliśmy studiującemu zrozumieć, że przykazania zawarte w Biblii świadczą o tym, iż mamy niebiańskiego Ojca, który szczerze się o nas troszczy i pragnie, byśmy zarówno teraz, jak i później czerpali z życia jak najwięcej radości?
4 Musimy się upewnić, czy studiujący rozumieją znaczenie ważnych określeń. Na przykład przy omawianiu tematu rozpusty można powiedzieć: „Wiele ludzi nie wie, co Biblia mówi o rozpuście, ani nie rozumie, dlaczego użyto w niej takiego określenia. Co by Pan (pani) powiedział(a), gdyby ktoś chciał się dowiedzieć, jak Bóg zapatruje się na rozpustę i co należy rozumieć przez to określenie?” Na podstawie odpowiedzi studiującego będzie można stwierdzić, czy właściwie rozumie tę sprawę.
5 Pomagaj uczniom stopniowo zdobywać kwalifikacje potrzebne do nauczania innych. Przypuśćmy, że omawiasz temat „Kim jest Bóg”. Zapytaj: „Pod jakim względem to, czego dotąd dowiedzieliśmy się o Bogu, różni się od wierzeń tutejszych ludzi? Jakie wersety biblijne można by im wskazać, żeby pomóc tym ludziom zrozumieć, kim jest Bóg? Jaki pożytek mogą z tego odnieść?” Załóżmy, że studiujemy drugi rozdział książki Prawda. Można już przygotowywać studiującego do zrozumienia wymagań stawianych głosicielom dobrej nowiny. Zapytaj: „Jak powinniśmy się zachowywać, gdy występujemy publicznie jako słudzy Boży? Czego muszą unikać prawdziwi słudzy Boga, choć niekiedy pozwalają sobie na to nawet członkowie kościoła?
6 Nie tylko sam prowadzący studium biblijne, lecz także wszyscy inni członkowie zboru słowem i przykładem przyczyniają się do tego, że studiujący staje się uczniem. Wiele braci i sióstr ma piękne zalety i zdolności. Kiedy zainteresowani stykają się z różnymi braćmi, słyszą o ich przeżyciach i obserwują ich przykładne postępowanie, wywiera to na nich korzystny wpływ. Powinniśmy więc ludzi studiujących Biblię zapoznawać z braćmi, żeby każdy brat mógł się czymś przyczynić do wychowania ich na sług Bożych.
7 W gruncie rzeczy wzrost człowieka jako ucznia zależy od Boga. Pomagaj studiującemu nawiązać osobistą więź z Jehową. Zachęcaj go do czytania Biblii, do rozmyślania nad tym, co ona mówi, i do wcielania w życie jej nauk (Ps. 143:5; Jak. 1:22-25). Wyjaśniaj mu, jak ważna jest modlitwa — bez niej wzrost duchowy byłby niemożliwy. Nie wystarczy jedna rozmowa na temat modlitwy, rozmyślania lub wartości czytania Biblii. Wspominaj o tym stale, unaoczniając te sprawy za pomocą przykładów.
8 Staraj się trafiać do serca. Jeżeli studiujący pojmuje, o co chodzi, i ceni to w swym sercu, zechce dzielić się prawdą z drugimi (Łuk. 6:45). Gdy powtarzacie przestudiowany materiał, niech zainteresowani starają się wersetami biblijnymi uzasadnić to, czego ich uczyliśmy. Wtedy nabiorą wprawy w posługiwaniu się Biblią, zanim zaczną brać udział w pracy polowej, w dokonywaniu odwiedzin ponownych i prowadzeniu studiów biblijnych.
9 Odpowiedzialność nie kończy się po ochrzczeniu uczniów. Nowo ochrzczony uczeń nadal jest niemowlęciem i potrzebuje pomocy całego zboru, żeby wzrastać do dojrzałości i stać się wykwalifikowanym nauczycielem. Jest to odpowiedzialne, ale też radosne zadanie. Dołóżmy starań, żeby mu przekazać wszystkie rady Boże. Gdybyśmy czegoś zaniedbali, a to doprowadziłoby do poważnego wykroczenia ze strony ucznia, moglibyśmy ściągnąć na siebie winę krwi (Dzieje 20:26, 27). Radość wypełnia nasze serca, gdy widzimy, jak ci, którym pomagaliśmy, okazują się prawdziwymi uczniami. Posłuszeństwo wobec nakazu Chrystusa odnośnie do czynienia uczniów jest podstawowym warunkiem zbawienia innych i nas samych. Przynosi błogosławieństwa oraz zapewnia wiecznotrwałą nagrodę. — 1 Tym. 4:16.