Masz zapewnioną pomoc
1 Niekiedy można się znaleźć w takim położeniu, że do utrzymania swojej wiary w stanie żywym potrzebna jest pomoc braci. Ktoś może zachorować duchowo. Jednym z objawów takiej choroby duchowej może być zaniechanie udziału w służbie polowej. Ale nawet chrześcijanin, który się udziela w tej służbie, może być chory duchowo. Ktoś może mieć poczucie winy przed Jehową i myśli sobie, że Jehowa nie wysłucha jego modlitw. Z tego powodu może przestać się modlić. Gdyby ktoś z nas znalazł się w takim położeniu, powinien niezwłocznie udać się do starszych i poprosić ich o pomoc. Może być pewien, że pomoc zostanie mu udzielona.
2 Co więc może się przydarzyć? Na przykład siostra może sobie myśleć: „Zawsze mówię nie to, co trzeba, może po prostu jestem zła. Z tego powodu nie potrafię się modlić tak jak kiedyś”. Coraz częściej opuszcza zebrania zborowe, nie odczuwa pragnienia udzielania się w służbie polowej. Czuje się zniechęcona. W dodatku ma kłopoty z dziećmi, gdyż pociąga je świat. Myśli sobie: „Starsi powinni się zorientować, że coś tu nie jest w porządku. Dlaczego mnie dotąd nie odwiedzili? Jeden ze starszych wprawdzie zapytał mnie na ulicy, jak się czuję. Powiedziałam, że nie czuję się zbyt dobrze, ale to chyba nic poważnego i wkrótce powinno być wszystko w porządku. Ale on powinien się domyślić, że kryje się za tym coś więcej. Mam wrażenie, że nikt o mnie nie dba i nikogo nie obchodzi mój los”.
3 Wielu podobnym trudnościom dałoby się zapobiec, gdyby starsi przywiązywali trochę większą wagę do składania wizyt pasterskich. Nikt nie wątpi, że takie wizyty są pożyteczne. Przyczyniają się do zapanowania pokoju w zborze, zacieśniają więzy między braćmi. Skierowany w kwietniu ub. roku do starszych zboru list przyczynił się do ożywienia tych wizyt. Ale jeszcze nie wszędzie bracia regularnie dokonują wizyt pasterskich. Nie zawsze też starsi właściwie rozumieją cel tych wizyt. Nie chodzi przecież o to, żeby sobie posiedzieć przy herbatce i porozmawiać o wszystkim i o niczym. Powinno się kłaść nacisk na sprawy duchowe. Można to robić w różny sposób: wspólne przeczytanie tekstu dziennego, fragmentu Biblii, przedyskutowanie wyjątków z ostatnich Strażnic z uwypukleniem nowego światła, odczytanie Listu od braci z NSK itp.
4 Trudności nie omijają też rodzin samych starszych. Brat starszy, który większość czasu spędzał poza domem, usługując zborowi, może sobie uświadomić, że za mało czasu poświęcał własnej rodzinie. Teraz widzi, że dzieci mają różne problemy, z którymi nie dają sobie rady. Dochodzi do przekonania, że powinien poświęcać więcej uwagi budowaniu rodziny pod względem duchowym, a przede wszystkim powinien wznowić studium rodzinne, które zaniedbał w nawale obowiązków. Inny starszy może dojść do wniosku, że podeszły wiek lub stan zdrowia nie pozwala mu na takie wytężanie sił, jak kiedyś. Starsi też muszą rozsądnie gospodarować swoim czasem i zależnie od potrzeb dokonywać zmian w rozkładzie zajęć.
5 Starszym potrzeba dużo sił duchowych, żeby mogli wspierać słabych i pomagać potrzebującym. Często daje się zauważyć, że właśnie chrześcijanie, którzy utracili radość z poznania prawdy, poświęcają mało czasu na służbę. Natomiast ‛czyniciele słowa’ są szczęśliwi. A starsi muszą być czynicielami Słowa. Muszą być aktywni w służbie. To nie znaczy, że muszą poświęcać na służbę dużo czasu. Nie powinni jednak zaniedbywać żadnej gałęzi służby, a przede wszystkim pracy od drzwi do drzwi. Tymczasem niektórzy starsi i słudzy pomocniczy już dłuższy czas nie biorą udziału w tej pracy. Czy nie jest to oznaką pewnej słabości duchowej, gdy tacy bracia z zasady udają się tylko w odwiedziny! Nie działa to zachęcająco na głosicieli. Kto popadł w taki rodzaj ‛nieaktywności’, powinien jak najszybciej otrząsnąć się z niej. Regularny udział w pracy od drzwi do drzwi jest niezbędny dla równowagi duchowej chrześcijanina. — Jak. 1:25.
6 Starsi zdają sobie sprawę, że są niedoskonali i jako tacy mają swoje słabe strony. Nie zawsze też potrafią bezbłędnie dostrzec potrzeby drugich. Pasterze powinni starać się poznać trzodę, z drugiej strony jednak obowiązkiem członków zboru jest szukać pomocy (Jak. 5:14). Chrześcijanin, który zapadł na chorobę duchową, powinien przedstawić starszemu, pod jakim względem niedomaga, żeby otrzymać skuteczną pomoc. W razie choroby fizycznej lekarz może postawić błędną diagnozę i zastosować nieodpowiednie leczenie ze szkodą dla chorego, gdy pacjent przemilczy jakiś ważny szczegół. Może się to zdarzyć także w wypadku choroby duchowej. Dlatego chrześcijanin, który ma trudności lub problemy, powinien dla własnego dobra otwarcie i szczerze porozmawiać ze starszym i przedstawić mu sedno sprawy. Starsi muszą dokładnie poznać sytuację, żeby mogli ‛namaścić oliwą’ chorego duchowo, czyli udzielić mu pocieszających i kojących rad ze Słowa Bożego. — Jak. 5:14.
7 Oczywiście starsi muszą dobrze znać i rozumieć Biblię. Ich rola przypomina rolę lekarza, który musi śledzić na bieżąco najnowsze zdobycze medycyny, żeby skutecznie leczyć swoich pacjentów. Bardzo ważne jest również, żeby być przystępnym. Gdy starsi uważają siebie za sług swoich braci, wówczas głosiciele z większą śmiałością udają się do nich ze swymi problemami. Starsi i pod tym względem powinni dokładnie naśladować przykład Jezusa. — Mat. 11:28-30; Marka 6:30-34.
8 Jeżeli więc mamy jakieś problemy, nie wahajmy się prosić o radę starszych. Bądź gotów szukać pomocy, ZANIM poważnie zachorujesz duchowo. O wiele łatwiej i szybciej można rozwiązać problem mniejszej wagi niż poważną trudność. Jednakże czas to dopiero jeden czynnik. Najważniejsze jest twoje zdrowie duchowe, a gdy usuwa się trudności, dopóki są małe, wtedy powstają mniejsze szkody duchowe i można szybciej powrócić do zdrowia duchowego.