Czy okazujesz należną cześć i szacunek?
1 Komu się należy cześć i szacunek? Ludzie światowi rzadko kiedy okazują komukolwiek szacunek. Jakże pokrzepiające przeciwieństwo istnieje wśród ludu Bożego! Członkowie tego ludu zdają sobie sprawę, że cześć i szacunek należą się przede wszystkim Jehowie i Jego Synowi. Oni zasługują na to z powodu swoich wspaniałych przymiotów, z powodu tego, co już dokonali, oraz z powodu troszczenia się o nas. Szacunek należy się też ludziom piastującym odpowiedzialne stanowiska, wszystkim naszym braciom i siostrom oraz naszym bliźnim, niezależnie od tego kim są. Doniosłe znaczenie tego wymagania wynika z Ewangelii według Mateusza 21:37-41 (Opowiedz krótko).
2 Jak okazujemy cześć i szacunek Jehowie Bogu i Jego Synowi? Nigdy nie zapominaj zważać na to, jak twoje czyny odbijają się na imieniu Boga oraz na opinii zboru, którego Głową jest Jego Syn. (Przeciwstaw Izajasza 52:5 oraz Rzymian 2:23, 24 wersetowi z Listu 1 Piotra 2:12.) Traktuj poważnie wypowiedzi Słowa Bożego i przywiązuj do nich szczególną wagę. Przykładaj się do osobistego studium Słowa Bożego. Nie traktuj jego treści obojętnie, ale stosuj się do niej jako do poleceń Boga (1 Tes. 2:13b). Sumiennie idź za przedstawionym w tym Słowie przykładem Jezusa (Jana 5:23b). Cześć Jehowie okazujemy przez poszanowanie rzeczy świętych. Ezaw zawiódł pod tym względem (Hebr. 12:16). Zlecono nam świętą służbę w związku z głoszeniem dobrej nowiny. Nie dopuść do tego, żeby troska o sprawy cielesne zepchnęła ją na dalszy plan.
3 Dlaczego okazujemy cześć i szacunek tym, którzy przewodzą w zborze? Podstawą do tego jest nie tyle ich stanowisko, co ich praca, ich serdeczna troska o innych (1 Tym. 5:17). Apostoł Paweł miłował i szanował braci, wśród których działał (1 Tes. 2:5, 8). Jednakże pomimo pięknego przykładu, jaki dawał Paweł, niektórzy nie okazywali mu szacunku (2 Kor. 10:10). Podobne trudności zdarzają się i dzisiaj. Gdy sami starsi okazują należny szacunek dla Słowa Bożego przez mocne opieranie na nim swoich rad i decyzji oraz gdy dają dowody szczerego interesowania się pomyślnością braci, wówczas drudzy chętniej okazują szacunek starszym.
4 Czego można oczekiwać od starszych? Wyobraźmy sobie następującą scenę: Rozmawiają dwie siostry. Jedna jest nowa, pełna zapału, ma stosunkowo proste pytania biblijne i nosi się z zamiarem zadania ich starszemu. Druga siostra jest nastawiona krytycznie; rozmawiała ze starszymi na temat swoich trudności rodzinnych, ale trudności nie ustały. Gdy dochodziło do nieporozumień między nią a mężem, kilkakrotnie molestowała starszego, żeby przyszedł, ale on się nie zjawił. Jest faktem, że starsi chętnie odpowiadają na pytania głosicieli i innych osób, ale często sami też możemy poszukać odpowiedzi i warto się tego nauczyć. Starsi mają biblijny obowiązek opierania swych rad na Biblii (Tyt. 1:9), ale usłuchanie tych rad zależy potem od osoby, która je otrzymała. Wielu starszych ma własne rodziny; nie wolno im zaniedbywać tych rodzin, żeby tym kosztem pomagać drugim (1 Tym. 3:4). Szacunek powinien nas skłaniać do okazywania im wdzięczności za poświęcony nam czas, a nie do krytykowania starszych.
5 A co zrobić, gdy ktoś nie zgadza się ze starszymi w jakiejś sprawie? Pamiętajmy wtedy o radzie podanej w Hebrajczyków 13:17. Zastanówmy się: Na czym starszy oparł swoją radę względnie decyzję? A na czym się opiera nasza reakcja? Pamiętajmy, że w wielu wypadkach osobiste upodobania mogą się różnić; okazywanie czci drugim skłania nas jednak do uszanowania ich poglądu. Jeżeli przejawiamy ‛mądrość z góry’, to nigdy nie zapomnimy o potrzebie zachowywania pokoju w zborze, co jest daleko ważniejsze niż udowadnianie, że to my mamy rację. — Jak. 3:17.
6 Starsi powinni też okazywać cześć swoim współstarszym. Piotr dał pod tym względem dobry przykład; mimo że został skarcony przez współstarszego, przez Pawła, nie odnosił się potem do niego z rezerwą (Gal. 2:14; 2 Piotra 3:15). Trzeba stanowczo obstawać przy Słowie Bożym, ale gdy Biblia nie zakazuje wyraźnie odmiennego postępowania, bądź gotów okazać cześć i poprzeć decyzję podjętą przez innych członków grona starszych. — Filip. 2:3, 4.
7 Wyprzedzajmy się wzajemnie w okazywaniu sobie czci. Wszyscy powinniśmy do tego dążyć. Podejmuj inicjatywę, nie czekając, aż drudzy uczynią to pierwsi (Rzym. 12:10). Chcąc okazywać drugim cześć, trzeba umieć dostrzegać ich dobre cechy. Wszyscy mamy jakieś niepożądane wady. Nie powinniśmy więc z tego powodu wypowiadać się ujemnie o drugich. Ucz się dostrzegać dobro, które ktoś czyni, staraj się usilnie okazywać miłość i cześć mówieniem o tych sprawach. Wyprzedzaj drugich w dawaniu dobrego przykładu pod względem ubioru, zadbanej powierzchowności oraz nawyków w mowie. Okazujemy cześć, gdy sobie nie pozwalamy na odpowiadanie za drugich ani na mówienie w nieodpowiedniej chwili, gdy pytania nie są kierowane do nas. Odnoś się zawsze z należytym szacunkiem do osób w starszym wieku. — 1 Tym. 5:1, 2.
8 Dzieci, gdy jesteście na zebraniu zborowym lub z rodzicami w służbie polowej, czy okazujecie sposobem wypowiadania się i zachowaniem, że ich czcicie i że macie szacunek dla zboru? (Można podać przykład.) Mężowie i żony, czy okazujecie cześć swoim współmałżonkom mówieniem o nich dobrze, gdy przebywacie w towarzystwie innych członków zboru? Czy okazujecie cześć starszym rodzicom lub dziadkom troszczeniem się o zaspokajanie ich potrzeb? Gdy czynimy to wszystko, nie przyjdzie nam trudno okazywać należny szacunek ludziom spoza zboru chrześcijańskiego (1 Piotra 2:17). W ten sposób przynosimy cześć naszemu Bogu i dajemy dowód, że zgadzamy się całkowicie z oświadczeniem zanotowanym w Apokalipsie 4:11.