Przedstawianie dobrej nowiny — na cmentarzach
1 Pewien starożytny mędrzec napisał: „Lepiej iść do domu żałoby niż do domu uczty” (Kazn. 7:2). Człowiek pogrążony w żałobie jest bowiem bardziej skłonny przysłuchiwać się Słowu Bożemu niż uczestnik uczty. Zbliża się dzień „Wszystkich Świętych”, w którym smutni ludzie pójdą na cmentarze odwiedzić groby swych zmarłych bliskich. Nadarza się w tym okresie dobra sposobność do spełnienia naszego zadania, by „pocieszyć wszystkich zasmuconych” przez nawiązanie z nimi rozmowy na temat zamierzenia Bożego (Izaj. 61:2).
2 A jak w takich okolicznościach nawiązać rozmowę? Przede wszystkim trzeba być uprzejmym i taktownym. Można na przykład powiedzieć coś o kwiatach na grobie i taktownie zapytać, czy zmarły był krewnym, czy przyjacielem. Po chwili można by zadać pytanie: „Czy pan(i) ma nadzieję spotkać się kiedyś z tym zmarłym?” Trzeba dać się wypowiedzieć i dopiero wtedy zwrócić uwagę na słowa pociechy zapisane w Biblii. Nawiązanie rozmowy mogą ułatwić napisy na nagrobku informujące, w jakim wieku zmarła osoba pochowana w tym miejscu, oraz o przekonaniach jej najbliższych (porównaj z tym Dzieje 17:23).
3 Jakie myśli i jakie wersety omówić w toku dalszej rozmowy? Można na podstawie Biblii powiedzieć coś o stanie umarłych (Ps. 146:4; Jana 11:11, 12) oraz o nadziei dla umarłych, którzy pozostają w pamięci u Boga (Jana 5:28, 29; Dzieje 24:15). Następnie warto wyjaśnić, że ludzie, którzy teraz żyją, mogą w ogóle nigdy nie umrzeć i na własne oczy oglądać zachwycający cud zmartwychwstania, pod warunkiem, że będą posłuszni Bogu (Jana 11:25, 26). Wiele innych wersetów na ten temat można znaleźć w Biblijnych tematach do rozmów pod hasłami: „Śmierć” i „Zmartwychwstanie”.
4 Wielce pomocne w prowadzeniu rozmowy z ludźmi smucącymi się z powodu utraty najbliższych mogą się okazać zamieszczane w naszych publikacjach ilustracje przedstawiające sceny zmartwychwstania w czasach biblijnych oraz w nowym porządku pod panowaniem Królestwa Bożego. Takie ilustracje potrafią przemówić do wyobraźni i uzmysłowić realność obietnic zapisanych w Biblii. Korzystając ze skorowidzów do roczników Strażnicy można znaleźć artykuły na temat zmartwychwstania, zazwyczaj opatrzone stosownymi rycinami (Pokaż dla przykładu ilustracje ze Strażnicy 20/CIII, s. 10; 4/CV, s. 18; 5/CV, s. 12 i 14). Można też użyć ilustracji do opowieści 92 i ewentualnie 115 z książki Mój zbiór opowieści biblijnych.
5 Prowadząc rozmowy z ludźmi przy grobach ich najbliższych, musimy być bardzo uprzejmi i taktowni. Wkraczamy przecież w sferę najgłębszych uczuć ludzkich (Prz. 12:18). Nie jest to więc odpowiednia pora po temu, żeby roztrząsać doktrynalne kwestie sporne. Takt oznacza „rozeznanie, co można powiedzieć lub zrobić w obcowaniu z drugimi” oraz „umiejętność obcowania z drugimi bez wywoływania zadrażnień”. Jeśli więc widzimy, że ktoś nie ma ochoty z nami rozmawiać lub jest rozdrażniony, nie ma potrzeby przedłużać rozmowy. Wystarczy krótko i życzliwie go pożegnać.
6 Apostoł Paweł głosił dobrą nowinę nie tylko „od domu do domu”, ale też wszędzie tam, gdzie spodziewał się zastać ludzi rozmyślających o sprawach duchowych (odczytaj Dzieje 16:13; zobacz też Dzieje 14:1; 17:1, 2). Miejsca spoczynku zmarłych również skłaniają do refleksji, „bo to jest kres wszystkich ludzi, a ten, kto żyje, powinien brać to sobie do serca” (Kazn. 7:2). Traktujmy więc te miejsca jako odpowiednie do prowadzenia budujących rozmów biblijnych i to nie tylko na przełomie października i listopada, ale też w innych miesiącach.