Starsi, jaki duch panuje w waszym zborze?
1 Każdy człowiek tchnie jakimś duchem. Znaczy to, że ma charakterystyczne dla siebie usposobienie, skłonności czy pobudki. Podobnie ma się rzecz ze zborem. Bystry obserwator najprawdopodobniej zauważy skutki oddziaływania tego ducha na umysły i serca członków zboru, a więc życzliwość i miłość, nastrój pogodny i spokojny albo też zapał i gorliwość. Może też występować duch wywierający skutki ujemne. Ale jakimż dobrodziejstwem jest zdrowy duch! Apostoł Paweł pragnął, żeby taki duch panował w zborach. Dlatego do chrześcijan w Filippi napisał: „Życzliwość niezasłużona Pana Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem, którego okazujecie” (Filip. 4:23).
2 Starsi muszą się żywo interesować duchem panującym w zborze, któremu usługują. Święty duch Boży wyznaczył ich do pasienia trzody Bożej i dlatego powinni wiedzieć, jak ta trzoda wygląda (Dzieje 20:28; 1 Piotra 5:2). Powinni brać wzór z apostoła Pawła, któremu leżało na sercu dobro wszystkich braci i sióstr. W liście do Koryntian napisał, że ‛dzień w dzień napiera [na niego] troska o wszystkie zbory’ (2 Kor. 11:28). Czy i na ciebie, jeśli jesteś nadzorcą, ‛napiera troska’ o duchową pomyślność zboru?
3 Każdy nadzorca mógłby sobie zadać kilka pytań: Czy bracia i siostry w zborze są naprawdę szczęśliwi? (Ps. 128:1). Czy po ich twarzach widać, że służą Jehowie z „radością serca”? (Powt. Pr. 28:45-47). Czy regularnie bywają na zebraniach chrześcijańskich? (Hebr. 10:24, 25). Czy w domach studiują Biblię? (Joz. 1:7, 8). Czy odznaczają się ‛zdrową wiarą’? (Tyt. 2:2). Czy naprawdę doceniają sprawy duchowe? (Ps. 27:4). Czy daje się zauważyć, że pielęgnują więź z Jehową Bogiem i szczerze pragną oddawać Mu cześć? (Ps. 9:2, 3).
4 Rzetelna analiza faktów może ujawnić, że w zborze trzeba popracować nad usposobieniem duchowym. Dobrze będzie wykorzystać do tego miejsce przy mównicy. Apostoł Paweł radził nadzorcy Tymoteuszowi: „Głoś słowo, bądź przy tym pilny w porze sprzyjającej, w porze uciążliwej, upominaj, strofuj, usilnie zachęcaj — z całą wielkodusznością i umiejętnością nauczania” (2 Tym. 4:2). Tak samo z uwagi na dobro duchowe dzisiejszych zborów starsi muszą ‛głosić słowo’, opierając swe wypowiedzi na Biblii zarówno wtedy, gdy przemawiają z podium, jak i w prywatnych rozmowach (zob. 1 Kor. 2:1-5).
5 Inna metoda budowania braci w wierze polega na odwiedzaniu ich w domach. Czynił to Jezus Chrystus, starając się pomóc ludziom pod względem duchowym (Łuk. 7:36-50; 19:1-27). Podobnie apostoł Jan pragnął odwiedzić Gajusa i innych, żeby porozmawiać z nimi o sprawach duchowych (2 Jana 1, 12; 3 Jana 1, 13, 14). Dokonując wizyt pasterskich, nadzorcy nie mają na celu kontrolować braci, tylko chcą im udzielać duchowej pomocy i zachęty. Ponadto starsi postępują słusznie, gdy o swoich chrześcijańskich braciach i siostrach wspominają w modlitwach (1 Tes. 1:1, 2; 2 Tym. 1:1-4; Filem. 4; zob. 1 Sam. 12:20, 23).
6 Nadzorcy mogą zdziałać wiele dobrego, gdy są „wzorem dla trzody” w pielęgnowaniu zdrowego ducha (1 Piotra 5:3). Oto przykład: W pewnym zborze grono usługujących braci postanowiło rozbudzić ducha ewangelizacji. W tym celu nie tylko wygłaszali zachęcające przemówienia, lecz także zaczęli codziennie organizować zbiórki do służby polowej, a ponadto upatrywali głosicieli, którym warunki pozwalałyby na podjęcie pomocniczej służby pionierskiej. Przeprowadzali z nimi budujące rozmowy podczas wizyt pasterskich. Ponieważ jednak czyny mówią głośniej niż słowa, więc dwóch pracujących zawodowo braci starszych podjęło w miesiącu Pamiątki pomocniczą służbę pionierską. Później nadzorca służby został „stałym” pionierem pomocniczym, a po przejściu na wcześniejszą emeryturę podjął stałą służbę pionierską. Stopniowo duch pionierski udzielał się innym członkom zboru. Co z tego wynikło? W roku sprawozdawczym 1984 w zborze tym pracowało ogółem 147 pionierów pomocniczych (przeciętnie po 12 w miesiącu) oraz 12 pionierów stałych, w tym dwóch nadzorców.
7 Duch zboru nie zależy wyłącznie od postawy nadzorców. Wszyscy mogą się przyczyniać do tego, żeby w zborze panowała miłość, jedność i duch ewangelizacji. Kiedy jednak starsi stają na wysokości zadania, to znaczy troszczą się o pomyślność duchową wszystkich braci i sióstr, przeciwdziałają wszelkim niezdrowym tendencjom oraz przodują w działalności głoszenia, wywiera to dobroczynne działanie na cały zbór i chroni go przed śmiercionośnym wpływem świata (Efez. 2:2).