Czy moje dziecko poszło do limbusu?

POGRZEB się skończył, ale ciężki szok wcale nie mijał. Śnieżnobiała trumienka leżała na dnie grobu, przysypana spieczoną ziemią. Aż nie chce się wierzyć, że jeszcze parę tygodni temu mój synek stawiał pierwsze samodzielne kroki, a jego drobna twarzyczka promieniała uśmiechem triumfu. Teraz Andrzej już nie żył!

Wyobraźcie sobie, jakiego wstrząsu doznałam ja, matka, gdy go zobaczyłam w łóżeczku martwego z szeroko otwartymi ciemnoniebieskimi oczkami na tle schorowanej buzi. Lekarz wstrzyknął bezpośrednio do serca dwie ampułki niketamidu. Ale serce nie zaczęło bić ponownie.

Owszem, otrzymałam listy i telegramy kondolencyjne, ale to niewielka pociecha. Zażywane co wieczór tabletki nasenne, które mi przepisał lekarz, nie przynosiły żadnej ulgi, tak potrzebnej memu utrudzonemu umysłowi. Stawałam przy oknie, długo wpatrując się w noc i wodząc wzrokiem po niebie. Zadawałam sobie pytanie: „Gdzie jest teraz moje maleństwo? Czy może przebywa tam gdzieś wysoko wśród gwiazd?”

Najstarsza córka wróciła z internatu, w którym przebywała w okresie zajęć szkolnych. Gdy się dowiedziała o tragedii, niemal natychmiast rzekła: „Andrzej jest w limbusie”.

To ciężkie przeżycie spotkało mnie w roku 1956. Ale do dnia dzisiejszego mam je żywo w pamięci. Wszystko to działo się w Empangeni, w samym sercu Zululandu w Republice Południowej Afryki.

Andrzej nie był ochrzczony i to nas tak bardzo martwiło. Czy nie ochrzczone dziecko czeka wieczna zguba w limbusie, jak tego uczy Kościół katolicki? Głęboka troska o syna po prostu nakazywała mi dowiedzieć się prawdy. Czy Bóg rzeczywiście wymaga, żeby wszyscy ludzie z maleńkimi dziećmi włącznie, zostali ochrzczeni? W ogóle co to jest limbus?

CO TO JEST LIMBUS?

Mały Słownik Teologiczny ks. M. Kowalewskiego (1960) pod hasłem „Limbus” podaje: „Oznacza tzw. otchłań, miejsce, gdzie przebywają dusze zmarłych. Teologowie wyróżniają: 1) otchłań czyśćcową, czyli czyściec (limbus purgatorii), 2) otchłań ojców (limbus patrum), w której przebywały dusze sprawiedliwych Izraelitów i pogan zmarłych przed przyjściem Chrystusa Pana. (...) 3) otchłań dzieci (limbus puerorum), które zeszły z tego świata bez Chrztu św. Według nauki kościelnej dzieci te pozbawione są uszczęśliwiającego oglądania Boga, lecz nie ponoszą żadnych mąk, które są udziałem dusz przebywających w czyśćcu i w piekle”.

W The New Catholic Encyclopedia można jednak przeczytać: „Los niemowląt umierających bez Chrztu to problem naprawdę skomplikowany. (...) Zagadnienie limbusu nadal należy do nie rozstrzygniętych zagadnień teologicznych. Brak oficjalnego potwierdzenia przez Kościół nauki o limbusie”.

Mimo to pobożni katolicy w różnych częściach świata wierzą w istnienie limbusu. Rozumiesz teraz, dlaczego pogrążona w żałobie matka chce wiedzieć, czy taki limbus rzeczywiście istnieje.

DOWIADUJĘ SIĘ CZEGOŚ O STANIE UMARŁYCH

Ciągle modliłam się żarliwie o właściwe zrozumienie, w jakim stanie znajdują się umarli. Wkrótce po tej tragedii nasza rodzina przeprowadziła się do miasta Pietermaritzburg. Pewnej soboty ktoś zapukał do drzwi. Gdy otworzyłam, stały przede mną dwie panie z małym chłopcem. Po co przyszły? Żeby porozmawiać o Biblii. Zaprosiłam je do mieszkania i w ciągu krótkiego czasu wyjaśniły mi, co Pismo Święte mówi o stanie umarłych.

Zwróciły na przykład uwagę na werset z Księgi Koheleta 3:19-21. Chociaż byłam katoliczką, to jednak posługiwałam się Authorized Version (AV), czyli tak zwaną Biblią Króla Jakuba. Według katolickiego przekładu Biblii Poznańskiej werset ten brzmi: „Ten sam jest bowiem los synów człowieczych, co i zwierząt; jednaki jest ich los, jednaka śmierć jednego i drugiego, jednakie tchnienie u obu; nie ma więc człowiek przewagi nad zwierzęciem, gdyż marnością jest wszystko. Wszystko zdąża do jednego miejsca: wszystko wywodzi się z prochu i wszystko znowu w proch się obraca. Któż wie, czy dech życia synów człowieczych ulatuje ku górze, a dech życia zwierząt zstępuje w dół ku ziemi?”

Istotnie, człowiekowi może się wydawać, że ma duszę, która idzie ku górze, do nieba. Mogłam się jednak przekonać, że taki pogląd jest błędny: „Ten sam jest bowiem los synów człowieczych, co i zwierząt” oraz „jednaka śmierć jednego i drugiego”. A zatem Andrzej musi być w grobie. Rzecz ma się tak, jak powiedział psalmista: „Nie pokładajcie waszej ufności w książętach, w synu człowieczym, który ocalić nie zdoła, bo kiedy odda ducha, wróci do swojej ziemi, w tym dniu zginą jego zamiary” (Ps. 146:3, 4, Poz).

Te dwie panie pokazały mi również następujące słowa z Księgi Koheleta: „Żyjący bowiem wiedzą, że pomrą, podczas gdy umarli niczego już nie wiedzą; nie czeka ich też żadna zapłata, gdyż imię ich zostało zapomniane. Ich miłość, nienawiść i zazdrość dawno już przeminęły. I nigdy też nie będą mieli żadnego udziału w tym wszystkim, co się dzieje pod słońcem. Każdą pracę, jaką napotka twa ręka, wykonaj według sił swoich, bowiem w Szeolu, do którego zdążasz, nie ma już działania ani myślenia, ani poznania, ani mądrości” (Kohel. 9:5, 6, 10, Poz).

Teraz stało się oczywiste, że umarli nie cierpią męczarni w ognistym piekle. Obie panie, które mnie odwiedziły i które były Świadkami Jehowy, wyjaśniły mi dokładnie, że hebrajskie słowo szeol oraz greckie słowo hades, przekładane nieraz na „piekło”, oznacza powszechny grób ludzkości. Poza tym wytłumaczyły mi, że „Bóg jest miłością” oraz że obrażalibyśmy Stwórcę, gdybyśmy wierzyli, iż zadaje ludziom krótkotrwałe lub wieczne męczarnie w ognistym piekle (1 Jana 4:8).

Ale ja chciałam wiedzieć jeszcze więcej. Czy dla tych, którzy umarli, wszystko się kończy na zejściu do grobu?

CZY NIE MA JUŻ NIC WIĘCEJ?

„Wprost przeciwnie” — powiedziano mi — „nadejdzie czas, gdy umarli usłyszą głos Jezusa Chrystusa i zmartwychwstaną”. Jakąż pociechę przyniosły mi te słowa Chrystusa! „Nie dziwcie się temu”, powiedział Jezus, „bo zbliża się godzina, w której wszyscy spoczywający w grobach usłyszą Jego głos. Wtedy ci, którzy dobrze czynili, wyjdą z grobów, aby zmartwychwstać i żyć, a ci, którzy źle postępowali, aby zmartwychwstać i iść na potępienie” (Jana 5:28, 29, Poz). Widoki na zmartwychwstanie to coś wspaniałego! Pozostawała jednak jeszcze jedna paląca kwestia, mianowicie...

„CZY JEZUS WSKRZESI TYCH, KTÓRZY NIE ZOSTALI OCHRZCZENI”?

Moi goście przedstawili mi dowody ze Słowa Bożego, z których wynika, że cudowne postanowienie Boże o zmartwychwstaniu odnosi się również do nie ochrzczonych dzieci, takich jak mój Andrzejek. W gruncie rzeczy ogromna większość zmarłych znajdujących się w grobowcach pamięci zostanie wskrzeszona, by żyć na ziemi pod rządami niebiańskiego Królestwa Jezusa Chrystusa.

Wszystko, co mi te panie powiedziały, było dla mnie wprost niezwykłe. Jeszcze nigdy o tym nie słyszałam. Gdy zaproponowały mi pomoc w zapoznawaniu się z innymi prawdami biblijnymi, z zadowoleniem się na to zgodziłam. Po pewnym czasie dowiedziałam się o chrzcie dużo więcej.

Na przykład Jezus Chrystus powiedział kiedyś do swoich naśladowców: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody. Chrzcijcie je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam nakazałem” (Mat. 28:19, 20, Poz). Wynika z tego, że zanim człowiek zostanie ochrzczony, musi najpierw poznać Imię i zamierzenia Boże. Musi wiedzieć, jaką rolę w porządku ustanowionym przez Boga odgrywa Syn, Jezus Chrystus. Powinien też wiedzieć coś o działaniu ducha świętego, to znaczy czynnej mocy Bożej. Jest rzeczą oczywistą, że żadne niemowlę nie pojęłoby tego wszystkiego. Zrozumiałam więc, że chrzczenie dzieci, które trzeba nosić na rękach, nie jest zgodne z Biblią.

Ponadto dowiedziałam się, że chrztu chrześcijańskiego nie dokonywano przez pokropienie wodą. Sam Jezus został całkowicie zanurzony w wodzie, co stało się symbolem oddania się do dyspozycji Wszechmocnemu Bogu (Mat. 3:13-17). A gdy etiopskiego eunucha ochrzczono na dowód oddania się Bogu, za miejsce odpowiednie do chrztu wybrano „jakąś wodę”. Zarówno on, jak i ewangelista Filip, „weszli do wody” i Filip ochrzcił eunucha przez zanurzenie go w wodzie, a potem podźwignięcie go (Dzieje 8:35-39, Poz).

Wyobraźcie sobie, jak się uradowałam, gdy nabrałam przekonania, że Andrzejek wcale nie poszedł do limbusu! W rzeczy samej The New Catholic Encyclopedia przyznaje: „Słowem tym [limbus] nie posługiwali się Ojcowie Kościoła ani nie występuje ono w Piśmie Świętym”. Nie można go znaleźć w Biblii, ponieważ wcale nie istnieje ani takie miejsce, ani taki stan. Jakże się ucieszyłam, gdy się o tym dowiedziałam!

W rok po śmierci Andrzejka urodziłam dziewczynkę. Tak się jednak nieszczęśliwie stało, że niemowlę żyło zaledwie jakieś dwadzieścia minut. Jakże byłam wdzięczna, że poznałam cudowne postanowienie Jehowy Boga co do odkupienia niedoskonałej ludzkości oraz wskrzeszenia tych, którzy pozostają w Jego pamięci! (Mat. 20:28; Dzieje 24:15; Rzym. 5:12).

Upłynęło już jakieś 20 lat od przedwczesnej śmierci Andrzejka i jego siostrzyczki. Ale obecnie mam uzasadnioną nadzieję na przyszłość. A jakąż radość sprawia wzbudzanie tej pięknej nadziei w drugich przez mówienie im o Jehowie, Bogu zmartwychwstania oraz wskazywanie na Jego cudowny dar — „życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”! (Rzym. 6:23). (Nadesłane).