Powrót astrologii

Ukochana Jego Królewskiej Mości leży bez życia. Pogrążony w smutku władca wzywa przed swoje oblicze astrologa, który przepowiedział tę tragedię. Powziąwszy zbrodniczy zamiar, król mówi: „Podajesz się za wielce mądrego i uczonego. Powiedz mi więc, co cię czeka?”

„Sir”, odpowiada astrolog, „wiem, że umrę na trzy dni przed Waszą Królewską Mością”. Dzięki bystrości umysłu uniknął śmierci.

BEZ względu na to, ile prawdy jest w tej anegdocie, wynika z niej, że w minionych stuleciach astrolodzy cieszyli się wielkim mirem nawet u monarchów. Pewien historyk napisał o królu Francji Ludwiku XI: „Rzesze astrologów (...) żerowały na jego obawach i czerpały z jego kiesy”. W XV i XVI wieku popularność astrologii w Europie osiągnęła szczyty. Traktowali ją poważnie nawet wybitni uczeni.

Wkrótce gwiazda astrologii zaczęła jednak blednąć. „Wystarczyło jedno spojrzenie przez teleskop”, przyznano w książce Astrology — The Celestial Mirror (Astrologia — niebiańskie lustro), „żeby cała kosmologia się rozpadła. (...) Astrologię wyparła rosnąca potęga rozumowania naukowego”. Usunięto ją z europejskich uniwersytetów. Na przełomie XIX i XX wieku historyk Bouche-Leclercq uznał astrologię zachodnią za „definitywnie martwą”.

Z odpowiedzi na ankietę przeprowadzoną ponad 30 lat temu w Anglii przez Instytut Gallupa wynika, że tylko 6 procent ówczesnych respondentów wierzyło w astrologię. Dzisiaj wierzy w nią tam podobno 80 procent! Czasopisma, programy telewizyjne i gazety informują o wzrastającym zainteresowaniu astrologią również w innych krajach. „Gdy dostaję gazetę”, wyznał pewien mieszkaniec Południowej Afryki korespondentowi Przebudźcie się!, „najpierw czytam horoskop”.

Jak doszło do tego nawrotu? Gdy zapytano pewną Włoszkę, dlaczego zarówno ona, jak i inni zasięgają rady u astrologów, odpowiedziała: „Zbyt wiele spraw na tym świecie przybiera zły obrót”. Rzeczywiście, żyjemy w „czasach krytycznych, trudnych do zniesienia” (2 Tym. 3:1).a Niektórym ludziom wydaje się, że astrologia zapewnia im potrzebne oparcie. Oto, dlaczego znowu wzeszła gwiazda astrologii. Pojawia się coraz więcej książek na ten temat. Pytanie: „Spod jakiego pan(i) jest znaku?” stało się popularnym sposobem nawiązywania rozmowy. Niektórzy nawet nie chcą się umawiać na spotkanie z kimś, kto nie jest spod pasującego „znaku”.b

Mimo całej popularności przepowiednie astrologiczne wciąż jednak opierają się na wątpliwej przesłance, że położenie Słońca, Księżyca i różnych planet w momencie czyjegoś urodzenia stanowi o jego osobowości jak i przyszłości. Niemniej zawodowi astrolodzy nie wahają się układać horoskopów o objętości od kilku wierszy do paru stron zależnie od tego, ile się za to zapłaci. Według czasopisma Psychology Today „na stawianie horoskopów wydaje się miliony dolarów”. Co więcej, amerykański uczony John Wheeler uskarżał się niedawno, że w jego kraju „jest 20 000 astrologów, a tylko 2000 astronomów”.

Odradzanie się astrologii na Zachodzie jest tak gwałtowne, że nieżyjący już szwajcarski psychiatra Carl Jung napisał: „Zapukała ponownie do tych samych bram uniwersytetów, z których ją jakieś 300 lat temu usunięto”. Rzeczywiście, szereg uniwersytetów proponuje tam obecnie kursy w zakresie astrologii. Może się zatem nasuwać pytanie: „Czy przypadkiem nie ma w astrologii trochę prawdy?”

[Przypisy]