Od naszych Czytelników

Pociecha dla chorych Dziękuję za serię artykułów „Pociecha dla chorych” [22 stycznia 2001]. Cztery lata temu uległam wypadkowi. Często przychodziło mi na myśl, że lepiej by było, gdybym wtedy umarła. Mam poważne zaniki pamięci, co bardzo utrudnia mi życie. Te artykuły naprawdę podniosły mnie na duchu.

T.M., Japonia

Od piętnastego roku życia cierpię na postępujący gościec stawowy. Czytając te rady, zdałam sobie sprawę, że muszę się nauczyć bardziej polegać na Jehowie, który „jest twierdzą w dniu udręki” (Nahuma 1:7).

Y.F.R., Kolumbia

Jestem pełnoczasową ewangelizatorką. Wkrótce po przeprowadzce na nowy teren dowiedziałam się, że mam cukrzycę. Niezwykle trafnie opisaliście gwałtowną falę uczuć napierającą na kogoś, kto się dowiaduje, że jest przewlekle chory. Dzięki tym artykułom mogłam spojrzeć na moją sytuację w bardziej zrównoważony sposób i poczynić stosowne zmiany w życiu.

L.A., Włochy

Choć nie jesteśmy chorzy, zasady omówione w artykule bardzo nam pomogły w rozwiązaniu pewnego problemu. Jak to się często zdarza, czasopismo to było odpowiedzią na konkretną modlitwę.

R.P. i L.P., Sri Lanka

Kilka tygodni temu dowiedziałem się, że mam raka wątroby. Łatwo sobie wyobrazić, co wtedy czułem, zwłaszcza że dotychczas byłem zdrowy. Dzisiaj dotarło do mnie Przebudźcie się! z 22 stycznia z cyklem artykułów, które po prostu pochłonąłem. Odzwierciedlają one wszystkie moje wątpliwości, myśli, uczucia, lecz zarazem uczą pozytywnego myślenia.

J.E., Hiszpania

Z życia wzięte Chcę się podzielić refleksjami na temat wzruszającej opowieści Rose i Billa Meinersów zatytułowanej „Walka z chorobą: wyznaczanie sobie celów” [22 stycznia 2001]. To naprawdę krzepiące, że od przeszło pół wieku ludzie ci nie dają za wygraną. Takie autentyczne relacje poruszają najgłębsze uczucia. Chciałabym, aby Rose i Bill wiedzieli, że się za nich imiennie modlę.

V.G., Włochy

Na tych, którzy są zdrowi, historia przeszło pięćdziesięcioletnich zmagań z chorobą działa niezwykle inspirująco. Czytając ją, lepiej zrozumiałam, że powinnam cenić skarb, którym jest zdrowie, i robić możliwie najlepszy użytek z życia.

P.V., Czechy

Moja mama choruje już blisko 20 lat. Bardzo rozpacza, bo nie może pogodzić się z tym, że bezustannie cierpi, nie doznając choćby chwilowej ulgi. Przeczytałam mamie ten artykuł — z dużą korzyścią również dla siebie. Teraz rozumiem, dlaczego tak często jest przygnębiona.

G.O.A., Nigeria

Bill, Rose i wielu innych borykających się z ciężkimi, przewlekłymi chorobami dają przykład wyjątkowego hartu ducha! Uważam, że my wszyscy, którym żyje się łatwiej, możemy się od nich dużo nauczyć. Billu i Rose, dalej bądźcie mężni! Jesteście dla nas wzorem!

I.S., Niemcy

Randki nastolatków Mam 15 lat. Spodobał mi się artykuł „Młodzi ludzie pytają: Co zrobić, jeśli rodzice uważają, że jestem za młody na randki?” [22 stycznia 2001]. Ponieważ nie umawiam się z chłopakami, szkolni koledzy i koleżanki pytają, czy nie jestem lesbijką. Zwykle mówiłam, że rodzice zabraniają mi chodzić na randki, ale zawsze chciałam znaleźć lepszą odpowiedź. Po przeczytaniu tego artykułu już wiem, jak odpowiadać. Jestem Wam bardzo wdzięczna, że troszczycie się o nastolatki.

C.G., USA