ANAKICI

(„[od; należący do] Anaka”).

Ród nadzwyczaj wysokich ludzi, którzy zamieszkiwali górzyste regiony Kanaanu i tereny na wybrzeżu, zwłaszcza na pd. W pewnym okresie trzech wybitnych przedstawicieli tego rodu — Achiman, Szeszaj i Talmaj — mieszkało w Hebronie (Lb 13:22). Właśnie tam Anakitów po raz pierwszy ujrzało 12 hebrajskich zwiadowców; później 10 z nich ze strachem relacjonowało to zdarzenie, twierdząc, że miejscowi mężczyźni są potomkami przedpotopowych nefilimów i że Hebrajczycy są przy nich jak „koniki polne” (Lb 13:28-33; Pwt 1:28). Ze względu na okazałą posturę Anakitów często nawiązywano do nich w porównaniach, np. w opisie rosłych Emitów i Refaitów. Najwyraźniej z powodu ich ogromnej siły powstało powiedzenie: „Któż może się ostać wobec synów Anaka?” (Pwt 2:10, 11, 20, 21; 9:1-3).

Podczas szybkiego podboju Kanaanu Jozue pokonał Anakitów z górzystych regionów i zniszczył ich miasta, ale inni Anakici pozostali w filistyńskich miastach Gazie, Aszdodzie i Gat. Sprawozdanie biblijne nie podaje, czy — jak sugerują niektórzy — Anakici byli spokrewnieni z Filistynami, czy tylko razem mieszkali (Joz 11:21, 22). Później Kaleb upomniał się o Hebron (Kiriat-Arba) i jego okolice, obiecane mu przez Boga (Lb 14:24; Joz 14:12-15). Wydaje się, że Anakici znowu zamieszkiwali te tereny; być może powrócili tam, gdy Jozue z wojskiem kontynuował podbój w pn. części Kanaanu, i dlatego Kaleb musiał ponownie zdobyć te okolice (Sdz 1:10, 20).

Egipskie „teksty złorzeczeń” (tabliczki gliniane, na których wypisywano imiona wrogów faraona, po czym ich przeklinano, rozbijając tabliczki) zawierają wzmiankę o Ij-ʽanak, co może być nawiązaniem do plemienia Anaka w Palestynie.