JESION

(hebr. tidhár).

Nazwa tego drzewa pojawia się w Pismach Hebrajskich dwukrotnie — w Izajasza 41:19 i 60:13. W pierwszym wersecie jest ono wymienione razem z jałowcem i cyprysem, z którymi ma zakwitnąć na pustyni w zapowiedzianym raju. W drugim fragmencie występuje obok tych samych drzew jako element „chwały Libanu”. Jego identyfikacja nie jest jednoznaczna, ale na podstawie dostępnych dowodów można przypuszczać, że chodzi o jesion (zob. Theologische Literaturzeitung, Lipsk 1926, s. 216).

Nad rzekami i strumieniami w górach Liban oraz na północnych krańcach Palestyny, choć zwykle nie na całym jej terytorium, występują dwa rodzaje jesionu: jesion mannowy (Fraxinus ornus) i jesion Fraxinus oxycarpa. Jesion stanowił element „chwały Libanu”, ponieważ jest okazałym drzewem o wysokości dochodzącej do 15 m. Ma jasnozielone listowie i jasnoszare gałązki. Należy do rodziny oliwkowatych, ale w przeciwieństwie do drzewa oliwnego co roku na jesień zrzuca liście.