ATALIA

Królowa Judy, córka izraelskiego króla Achaba i jego żony Jezebel; wnuczka Omriego (2Kl 8:18, 26). Była siostrą izraelskiego króla Jehorama i siostrą lub przyrodnią siostrą pozostałych z 70 synów Achaba, zabitych później na rozkaz Jehu (2Kl 3:1, 2; 10:1-9). Ze względów politycznych wydano ją za mąż za Jehorama, najstarszego syna króla judzkiego Jehoszafata (2Kl 8:25-27; 2Kn 18:1). Była matką Achazjasza, który potem został królem Judy.

Atalia, podobnie jak jej matka, Jezebel, podczas ośmioletnich rządów swego męża, Jehorama, podjudzała go do czynienia tego, co złe w oczach Jehowy (1Kl 21:25; 2Kn 21:4-6). Wzorem matki bezwzględnie przelewała też niewinną krew. Kiedy jej niegodziwy syn, Achazjasz, zmarł po roku panowania, wymordowała wszystkich potomków królewskich z wyjątkiem niemowlęcia Jehoasza, którego ukryli arcykapłan i jego żona, będąca ciotką tego dziecka. Następnie Atalia uczyniła siebie królową i panowała sześć lat (ok. 905-899 p.n.e.) (2Kn 22:11, 12). Jej synowie ograbili świątynię Jehowy ze świętych przedmiotów i ofiarowali je Baalowi (2Kn 24:7).

Gdy Jehoasz miał siedem lat, bogobojny arcykapłan Jehojada wyprowadził go z ukrycia i koronował na króla jako prawowitego dziedzica tronu. Atalia, usłyszawszy jakieś odgłosy, szybko przyszła do świątyni. Kiedy zobaczyła, co się dzieje, zaczęła krzyczeć: „Spisek! Spisek!” Na polecenie arcykapłana Jehojady została wyprowadzona poza teren świątyni i zabita przy Bramie Końskiej pałacu; była chyba ostatnią osobą z nikczemnego domu Achaba (2Kl 11:1-20; 2Kn 22:1 do 23:21). Jakże prawdziwa okazała się wypowiedź: „Nie spadnie na ziemię, nie spełniwszy się, nic ze słowa Jehowy, które Jehowa wyrzekł przeciwko domowi Achaba”! (2Kl 10:10, 11; 1Kl 21:20-24).