BAAL-MEON

(skrócona forma nazwy Bet-Baal-Meon).

Ważne miasto leżące na płaskowyżu w pn. Moabie, przydzielone plemieniu Rubena razem z Nebo, Kiriataim oraz innymi miastami tego regionu (Lb 32:37, 38; 1Kn 5:8). Rubenici, którym spodobały się tamtejsze bujne pastwiska, najwyraźniej odbudowali te miasta i zmienili ich nazwy. Na wcześniejszej liście z Liczb 32:3, 4 Baal-Meon może występować jako „Beon”. Później Jozue wymienił je jako Bet-Baal-Meon, co przypuszczalnie było pełną nazwą tego miasta (Joz 13:17).

Za panowania króla Meszy, w drugiej połowie X w. p.n.e., Moabici najwyraźniej odbili Baal-Meon. Na steli nazwanej od jego imienia Mesza chlubi się w wierszu 9: „Odbudowałem [prawdopodobny sens: obwarowałem] tedy Baʽal-Meʽon i zrobiłem tam zbiornik na wodę”, a w wierszu 30 wymienia pełną nazwę Bet-Baʽal-Meʽon (Archeologia Palestyny, red. L. W. Stefaniak, Poznań 1973, ss. 850, 851). Prócz tego na skorupce glinianej znalezionej w Samarii (ostrak 27) wspomniany jest niejaki „Baala, Baal-Meonita”.

W VII w. p.n.e. prorok Jeremiasz w imieniu Boga proroczo ostrzegł, że Moab zostanie spustoszony przez Babilończyków; wymienił przy tym niektóre miasta, m.in. Bet-Meon (prawdopodobnie chodzi o Baal-Meon) (Jer 48:20-23). Ezechiel zaliczył Baal-Meon do miast moabskich, które mieli objąć w posiadanie „mieszkańcy Wschodu” (Eze 25:9, 10). Spełnienie się tych proroctw poświadcza historia świecka i archeologia (zob. MOAB, MOABICI 2).

Baal-Meon jest utożsamiane z ruinami Maʽin. Tworzą one spore wzgórze, które leży 6 km na zach. pd. zach. od Medeby i 12 km na wsch. od Morza Martwego, na płaskowyżu wznoszącym się na wysokość ok. 800 m.