BERACHA

(„błogosławieństwo”).

1. Jeden z mocarzy z plemienia Beniamina, wprawnych łuczników, którzy przyłączyli się do Dawida w Ciklag. Było to wtedy, gdy Dawid jeszcze „podlegał ograniczeniom z powodu Saula” (1Kn 12:1-3).

2. Nizina w Judzie pomiędzy Betlejem i Hebronem. Obecnie utożsamia się ją z doliną Wadi al-ʽArrub, a w nazwie pobliskiego Chirbat Barajkut (Berachot) widać pozostałości pierwotnej nazwy. Dolina ta ciągnie się ze wsch. na zach. i łączy Wyżynę Judzką z pustynnym regionem po zach. stronie Morza Słonego.

Po cudownym zwycięstwie nad połączonymi siłami Ammonu, Moabu i Edomu Jehoszafat zgromadził na tej nizinie lud, żeby błogosławić Jehowę; dlatego nadano jej nazwę Beracha („błogosławieństwo”) (2Kn 20:26).