BECALEL

(„w cieniu u Boga”).

1. Rzemieślnik, główny budowniczy przybytku, „syn Uriego, syna Chura z plemienia Judy” (Wj 31:1, 2; 1Kn 2:20). Jehowa osobiście powołał Becalela i obiecał: „Napełnię go duchem Bożym w mądrości i zrozumieniu, i wiedzy oraz we wszelkim rzemiośle, by obmyślał plany, by obrabiał złoto i srebro oraz miedź i by obrabiał kamienie w celu osadzenia ich, i by obrabiał drewno w celu wykonania wszelkich wyrobów” (Wj 31:3-5; 35:30-33). Tych kosztownych materiałów dostarczyli ludzie „ochoczego serca” w takich ilościach, że „nawet zbywało” (Wj 35:4-9, 20-29; 36:3-7).

Głównym pomocnikiem Becalela był Oholiab (Wj 31:6). W przedsięwzięciu tym uczestniczyło również wielu innych Izraelitów odznaczających się „mądrym sercem”. Jednakże odpowiedzialność za pokierowanie skomplikowanymi pracami spoczywała na Becalelu (Wj 35:10-19, 25, 26, 34; 36:1, 2). Wyraźnie wskazuje na to okoliczność, że w relacji biblijnej czasowniki występują na zmianę w trzeciej osobie liczby pojedynczej (w odniesieniu do Becalela) i liczby mnogiej (w odniesieniu do jego pomocników) (Wj 36-39). Dzięki wszechstronnym umiejętnościom oraz oddziaływaniu ducha Bożego (Wj 35:31) Becalel z powodzeniem nadzorował wykonanie haftowanych płócien namiotowych, złotych i miedzianych haczyków, wierzchnich nakryć ze skór, drewnianych ram pokrytych złotem, wewnętrznej kotary (Wj 36), Arki Przymierza z cherubami, stołu i jego przyborów, złotego świecznika i ołtarza kadzielnego, olejku do namaszczania i kadzidła według podanej receptury (Wj 37), ołtarza całopalnego, miedzianego basenu z podstawą, dziedzińca (Wj 38), efodu z napierśnikiem wysadzanym szlachetnymi kamieniami oraz szat dla kapłanów (Wj 39). Kiedy 475 lat później na tron wstąpił Salomon, namiot przybytku, Arka Przymierza i miedziany ołtarz wciąż były używane (2Kn 1:1-6).

2. Jeden z synów Pachat-Moaba, którzy na wezwanie Ezdrasza odprawili swe cudzoziemskie żony wraz z synami (Ezd 10:30, 44).