KAJFASZ

Józef Kajfasz był arcykapłanem podczas ziemskiej służby Jezusa (Łk 3:2), a zarazem zięciem arcykapłana Annasza (Jn 18:13; zob. ANNASZ). Na urząd wyniósł go Waleriusz Gratus, poprzednik Poncjusza Piłata. Stało się to ok. 18 r. n.e., choć niektórzy są zdania, że dopiero w r. 26. Kajfasz utrzymał swą funkcję mniej więcej do r. 36, dłużej niż którykolwiek z jego bezpośrednich poprzedników, a zawdzięczał to zręcznej dyplomacji oraz współpracy z rzymskimi władzami. Podobno pozostawał w przyjacielskich stosunkach z Piłatem. Kajfasz był saduceuszem (Dz 5:17).

Jako prowodyr spisku na życie Jezusa, Kajfasz wypowiedział proroctwo (choć w gruncie rzeczy nie z własnej inicjatywy), że Jezus wkrótce umrze za naród — a potem robił wszystko, by tak się naprawdę stało (Jn 11:49-53; 18:12-14). Podczas rozprawy przed Sanhedrynem rozdarł swe szaty i oskarżył Jezusa o bluźnierstwo (Mt 26:65). Kiedy Jezus był przesłuchiwany przez Piłata, Kajfasz niewątpliwie znajdował się wśród tych, którzy wołali: „Na pal z nim! Na pal z nim!” (Jn 19:6, 11), domagali się uwolnienia Barabasza zamiast Jezusa (Mt 27:20, 21; Mk 15:11) i krzyczeli: „Nie mamy króla oprócz Cezara” (Jn 19:15); później protestował przeciwko umieszczeniu nad głową Jezusa napisu: „Król Żydów” (Jn 19:21).

Po śmierci Jezusa Kajfasz dalej był jednym z głównych prześladowców nowo powstałego zboru chrześcijańskiego. Zawleczonym przed niego apostołom stanowczo zabroniono głosić, zagrożono surowymi karami, a nawet wymierzono chłostę. Nic to jednak nie dało, gdyż apostołowie wbrew pogróżkom Kajfasza „każdego dnia w świątyni oraz od domu do domu w dalszym ciągu bezustannie nauczali” (Dz 4:5-7; 5:17, 18, 21, 27, 28, 40, 42). Nie minęło wiele czasu, gdy splamiony krwią Jezusa Kajfasz wziął udział w zamordowaniu prawego Szczepana, po czym wyposażył Saula z Tarsu w listy upoważniające do objęcia ostrymi represjami także Damaszku (Dz 7:1, 54-60; 9:1, 2). Wkrótce potem jednak namiestnik rzymski Witeliusz usunął Kajfasza z urzędu.