KAPAR

(hebr. ʼawijjonáh).

Roślina, której owoce stanowią przyprawę. Hebrajski wyraz ʼawijjonáh, występujący w Kaznodziei 12:5, oddano w Biblii gdańskiej przez „żądza” („i żądza go ominie”). Jednakże tłumacze wielu współczesnych przekładów (Bp, BT, BWP, NŚ) uznali, że pisarz Księgi Kaznodziei, przedstawiając we wspomnianym rozdziale metaforyczny opis sędziwego człowieka, również w tym miejscu użył przenośni i że słowo ʼawijjonáh odnosi się do kaparów (pobudzających apetyt). Pogląd ten znajduje poparcie w greckiej Septuagincie, łacińskiej Wulgacie, syryjskiej Peszitcie i w przekładach arabskich.

Kapar ciernisty (Capparis spinosa) może osiągnąć wysokość nawet 1 m, ale zazwyczaj płoży się po ziemi niczym winorośl. Rozpowszechniony w Izraelu, często wyrasta ze skalnych szczelin bądź pnie się po ścianach lub ruinach tak jak bluszcz. Ma cierniste pędy z intensywnie zielonymi, owalnymi liśćmi. Kwitnie w maju, okrywając się dużymi białymi kwiatami, z których środka wychodzą fioletowe pręciki (ILUSTRACJA, t. 1, s. 543).

Częściej niż jagody kapara wykorzystuje się jego młode pąki. Marynowane stosuje się jako przyprawę pobudzającą łaknienie; właściwość tę znano już w starożytności. Tak więc pisarz Księgi Kaznodziei najwyraźniej chciał powiedzieć, że nawet kapary nie potrafią wzniecić u starszego człowieka niknącego apetytu.