GLINA

Drobnoziarnista skała, która po zwilżeniu wodą jest miękka i plastyczna, a po wysuszeniu, zwłaszcza w ogniu, staje się twarda. Składa się głównie z uwodnionych glinokrzemianów. Hebrajskie słowo chòmer może się odnosić do gliny używanej przez garncarza (Iz 41:25), gliny, w której odciskano pieczęć (Hi 38:14), „gliny na ulicach” (Iz 10:6), zaprawy łączącej cegły (Rdz 11:3), a także symbolicznie do człowieka przypominającego glinę w rękach Stwórcy, Jehowy Boga (Iz 45:9; por. Hi 10:9). W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo pelòs oznacza glinę garncarską (Rz 9:21) albo mokrą glinę, np. taką, jakiej użył Jezus, uzdrawiając niewidomego człowieka (Jn 9:6, 11, 14, 15; zob. też ŚLEPOTA); natomiast słowo keramikòs odnosi się do „naczyń z gliny” wykonanych przez garncarza (Obj 2:27).

Na nizinach Izraela glina występuje obficie; w czasach biblijnych wyrabiano z niej naczynia oraz cegły (Wj 1:14; Jer 18:4, 6; Nah 3:14; zob. GARNCARZ). Ponieważ wilgotna glina daje się łatwo modelować, a po wyschnięciu zachowuje swój kształt, wyrabiano z niej specjalne tabliczki, na których odciskano pieczęcie i które przytwierdzano potem do listów i dokumentów. Gliny używano także do zamykania dzbanów z winem, a w glinianych naczyniach trzymano cenne dokumenty, np. akt kupna pola spisany przez Jeremiasza (Jer 32:14). Zwoje znad Morza Martwego zachowały się w dużej mierze dzięki temu, że znajdowały się w glinianych dzbanach.

Glina kojarzy się z ziemią, do czego nawiązują takie wyrażenia, jak „glina na ulicach”, ‛człowiek uczyniony z gliny’ czy człowiek ‛rzucony w glinę’ (Iz 10:6; Hi 10:9; 30:19; 33:6). Przyrównanie człowieka do gliny wskazuje także na fakt, iż Jehowa jest symbolicznym Garncarzem (Iz 29:16; 45:9; 64:8; Rz 9:21). Nawet wypalona glina nie należy do wytrzymałych materiałów, a mieszanina gliny z żelazem właściwie nie ma praktycznej wartości (Dn 2:33-35, 41-43, 45). Glina nie zapewnia prawie żadnej ochrony (Hi 4:19; 13:12; Iz 41:25). A ze względu na powszechne występowanie jest bardzo tania (Hi 27:16).