ŚWIĘTE ZGROMADZENIE

Wyrażenie, w którego skład wchodzi hebrajskie słowo mikráʼ, czyli „zwoływanie; wzywanie; zbieranie”. W tym podstawowym znaczeniu wyraz ten został użyty w Liczb 10:2, gdzie jest mowa o zwoływaniu zgromadzenia Izraela (por. Iz 1:13, przyp. w NW; zob. ZGROMADZENIE).

„Święte zgromadzenia” odbywały się w następującym czasie: 1) w każdy sabat (Kpł 23:3); 2) pierwszego i siódmego dnia Święta Przaśników w pierwszym miesiącu (Nisan; marzec/kwiecień) (Kpł 23:6-8; Lb 28:18, 25); 3) podczas Święta Tygodni, czyli Święta Żniw, znanego później jako Pięćdziesiątnica — w trzecim miesiącu (Siwan; maj/czerwiec) (Kpł 23:15-21); 4) pierwszego i dziesiątego dnia siódmego miesiąca (Etanim, czyli Tiszri; wrzesień/październik; w tym drugim terminie przypadał Dzień Przebłagania) (Kpł 23:23-27; Lb 29:1, 7); 5) pierwszego dnia Święta Szałasów, które rozpoczynało się 15 dnia siódmego miesiąca, oraz następnego dnia po zakończeniu tego siedmiodniowego święta (Kpł 23:33-36).

W trakcie tych „świętych zgromadzeń” nie wolno było wykonywać żadnej ciężkiej pracy. Na przykład o „świętych zgromadzeniach” w pierwszym i siódmym dniu Święta Przaśników Jehowa powiedział: „Nie należy w nich wykonywać żadnej pracy. Tylko to, co każda dusza potrzebuje zjeść, jedynie to wolno wam zrobić” (Wj 12:15, 16). Wprawdzie w czasie „świętych zgromadzeń” kapłani składali ofiary dla Jehowy (Kpł 23:37, 38), ale z pewnością nie łamali w ten sposób tego przykazania, zakazującego normalnej codziennej pracy. Zgromadzenia te nie były okazją do próżnowania, lecz do budowania się pod względem duchowym. Podczas cotygodniowego sabatu spotykano się, żeby oddawać cześć Jehowie i przyjmować pouczenia. Publicznie czytano i objaśniano spisane Słowo Boże, podobnie jak to się później odbywało w synagogach (Dz 15:21). A zatem w ciągu sabatu oraz innych „świętych zgromadzeń” nie wykonywano żadnej ciężkiej pracy fizycznej, by poświęcić ten czas na modlitwę i rozmyślanie o Stwórcy i Jego zamierzeniach.