SMOK

Odpowiednik greckiego słowa drákon, które oznacza przerażającego potwora podobnego do węża. Określenie to występuje w Biblii 13 razy, wyłącznie w pełnej symboli Księdze Objawienia, i odnosi się do Szatana Diabła. To on jest „wielkim smokiem barwy ognistej, mającym siedem głów i dziesięć rogów”. Swym ogonem „wlecze trzecią część gwiazd nieba”, czyli aniołów, którzy przed potopem przybrali ludzkie ciała i później stali się demonami (Obj 12:3, 4; Judy 6). Tego smoka, Szatana, razem z demonami strącono z nieba na ziemię: „Zrzucony więc został wielki smok, pradawny wąż, zwany Diabłem i Szatanem” (Obj 12:7-9). W tym poniżonym stanie prześladuje on ostatek „niewiasty” Bożej, zajęty „świadczeniem o Jezusie” (Obj 12:13-17).

Smok wyobrażający Szatana daje też moc i ogromną władzę symbolicznej bestii z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami, której oddają cześć ludy „całej ziemi” (Obj 13:2-4). Ponadto Jan ujrzał w wizji, jak z paszczy smoka, czyli Szatana, oraz ‛z paszczy bestii i z paszczy fałszywego proroka wychodzą do królów całej zamieszkanej ziemi wyglądające jak żaby wypowiedzi natchnione przez demony’. Ich celem jest zgromadzenie władców i ich popleczników „na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego (...) na miejsce zwane po hebrajsku Har-Magedon [Armagedon]” (Obj 16:13-16). Po tej największej ze wszystkich wojen „anioł zstępujący z nieba” schwyta „smoka, pradawnego węża, którym jest Diabeł i Szatan”, zwiąże go i wrzuci do otchłani na tysiąc lat (Obj 20:1-3; zob. SZATAN).