ERAST

(„umiłowany; miły”).

1. Chrześcijanin, który usługiwał Pawłowi w trzeciej podróży misjonarskiej i którego apostoł wysłał razem z Tymoteuszem z Azji do Macedonii (Dz 19:22). Przypuszczalnie właśnie ten Erast przebywał w Koryncie, gdy Paweł pisał swój drugi list do Tymoteusza (2Tm 4:20).

2. Szafarz miejski z Koryntu, którego pozdrowienia Paweł przekazał w liście do zboru w Rzymie (Rz 16:23). Podczas wykopalisk w Koryncie w r. 1929 prof. T. L. Shear odkrył bity trakt z łacińską inskrypcją: „Trakt ten ufundował Erast, prokurator [i] edyl”. Nie wiadomo, czy mowa tu o Eraście wspomnianym przez apostoła, niemniej owa droga — jak się ocenia — pamięta I w. n.e. Według niektórych szafarz miejski był też towarzyszem podróży Pawła (zob. poz. 1). Ponieważ jednak trudno by mu było wędrować z Pawłem i jednocześnie wypełniać obowiązki szafarza, zwolennicy tego poglądu na ogół są zdania, że pełnił swój urząd wcześniej i dlatego apostoł go tak tytułował.