EWIL-MERODACH

(z babil.: „czciciel Marduka”).

Król babiloński, który w 581 r. p.n.e. zastąpił na tronie Nebukadneccara. W roku objęcia władzy okazał życzliwość Jehojachinowi, królowi Judy, uwalniając go z aresztu. Był to 37 rok przebywania Jehojachina w niewoli babilońskiej. Ewil-Merodach wyróżnił go bardziej niż któregokolwiek innego króla więzionego w Babilonie (2Kl 25:27-30; Jer 52:31-34). Zdaniem Flawiusza zaliczał go do swych najbliższych przyjaciół.

Istnienie Ewil-Merodacha (Awilmarduka, Amelmarduka) poświadczają też odkrycia archeologiczne. Na przykład na wazie znalezionej niedaleko Suzy widnieje napis: „Pałac Amelmarduka, króla Babilonu, syna Nebukadneccara, króla Babilonu” (V. Scheil, Mémoires de la mission archéologique de Susiane, Paryż 1913, t. XIV). Cytowany przez Flawiusza Berossos przypisuje Ewil-Merodachowi dwa lata panowania. Sam Flawiusz utrzymuje, że panowanie to trwało 18 lat. Ewil-Merodach podobno został zamordowany w wyniku spisku, a jego miejsce zajął Neriglisar (Nergal-Szarecer). Informacje te nie są dostatecznie potwierdzone.