WINA

Czyn naruszający normy postępowania, wykroczenie, przewinienie, występek; odpowiedzialność za zły czyn; przyczyna, powód czegoś złego (Wj 5:16; Mt 18:15). W Biblii wina często odnosi się do zarzutu lub ujemnej oceny czyjegoś postępowania.

Występujący w Pismach Hebrajskich zwrot „wytykać winę” (Neh 5:7; 13:11, 17, 25; Ps 103:9) jest tłumaczeniem czasownika riw, który oznacza „walczyć” — cieleśnie, na słowa lub przed sądem, toteż bywa też oddawany przez „kłócić się”, „walczyć”, „przeprowadzić sprawę sądową” (Rdz 26:20; Pwt 33:7; 1Sm 24:15; zob. KŁÓTNIA).

Greckie słowo aitía, występujące w zwrocie „znaleźć winę”, jest także tłumaczone na „powód”, „przyczyna”, „zarzut” (Mt 19:3; Dz 13:28; 23:28; 25:18). Kiedy Piłat przesłuchał Jezusa Chrystusa w sprawie zarzutów podnoszonych przez Żydów, nie dostrzegł żadnych dowodów winy i trzykrotnie im oznajmił: „Ja nie znajduję w nim żadnej winy” (Jn 18:38; 19:4, 6).

Jak sobie radzić z cudzymi przewinieniami. Biblia zachęca chrześcijan: „Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego” (Kol 3:13). Gdyby rozliczono nas z każdej winy, wszyscy zostalibyśmy potępieni. Wiele uchybień można pominąć milczeniem, a chrześcijanin na pewno nie chciałby rozgłaszać przewinień swych braci. W Piśmie Świętym powiedziano o niegodziwcu: „Siedzisz i mówisz przeciwko własnemu bratu, na niekorzyść syna twej matki wyjawiasz uchybienie” (Ps 50:16, 20).

Niemniej Jezus Chrystus pouczył swych naśladowców, co powinni robić w wypadku pewnych poważnych grzechów. „Jeśli (...) twój brat popełni grzech, idź i jego winę odsłoń między tobą a nim samym. Jeśli cię posłucha, pozyskałeś swego brata”. Dalej wyjaśnił, jak należy postąpić, gdyby ten pierwszy krok nie przyniósł pożądanych rezultatów (Mt 18:15-17; zob. też Gal 6:1).