OPAŁ, PALIWO

Hebrajski wyraz tłumaczony na „opał” lub „paliwo” dosłownie znaczy „pokarm”, dlatego w Biblii obrazowo wspomniano o „pastwie ognia” (Iz 9:5, 19; Eze 15:4). Do wymienionych w Biblii materiałów opałowych należą: węgiel drzewny (Prz 26:21; Jn 18:18), patyki (Jer 7:18), sitowie (Hi 41:20), ciernie (Kzn 7:6), drewno (Joz 9:27; Iz 44:14-16), a nawet winorośl (Eze 15:6). Jako paliwa do lamp powszechnie używano oliwy z oliwek (Wj 27:20; Mt 25:3, 4). Podstawowym opałem Izraelitów prawdopodobnie było drewno i węgiel drzewny. Do ogrzewania używano koszy z rozżarzonymi węglami (Jer 36:22). Kiedy indziej ogień rozpalano na ziemi, jak to zapewne uczynił Jezus Chrystus, gdy po zmartwychwstaniu przygotował śniadanie na ognisku z węgla drzewnego (Jn 21:9, 10; zob. WĘGIEL DRZEWNY).

Żeby zilustrować ucisk podczas oblężenia Jerozolimy, Jehowa polecił Ezechielowi rozpalić ogień na łajnie ludzkim, ale widząc reakcję proroka, pozwolił mu użyć gnoju bydlęcego (Eze 4:8, 12-15). Chociaż obecnie na Bliskim Wschodzie z braku drewna niektórzy używają na opał wysuszonego gnoju bydlęcego, nie musi to oznaczać, iż było to zwyczajem Izraelitów w starożytności, zwłaszcza że w Palestynie rosło wówczas znacznie więcej drzew niż teraz.