DOBRA WOLA

Odpowiednik hebrajskiego racòn i greckiego eudokía. Słowa te i ich pokrewne formy odnoszą się do czegoś, co się podoba lub sprawia zadowolenie, i są tłumaczone m.in. na „upodobanie”, „uznanie”, „dobra wola”.

Dobra wola Boga. W Piśmie Świętym powyższe określenia bywają używane w odniesieniu do dobrej woli Boga, do czegoś, co Mu się podoba, co jest Mu miłe, w czym znajduje przyjemność (Ps 51:18; 106:4; Ef 1:5, 9). Bóg wyraźnie wyjaśnił, jak zjednać sobie Jego przychylność, i sam decyduje o tym, kogo uzna za swoich przyjaciół, cieszących się Jego upodobaniem. Ludziom odrzucającym Jego Słowo lub buntującym się przeciw Niemu nie okaże dobrej woli, lecz niezadowolenie (Ps 2:5; Heb 3:16-19).

Dobra wola człowieka. Te same słowa są używane w odniesieniu do czegoś, co się podoba ludziom, co robią chętnie, z dobrej woli (2Kn 10:7; Est 1:8; Rz 15:25, 26). Apostoł Paweł wspomniał o osobach, które z dobrej woli głosiły Chrystusa (Flp 1:15). Owi szczerzy chrześcijanie okazywali dobrą wolę, czyli przychylność, apostołowi, a tym samym także Osobistościom, które reprezentował — Bogu i Jego Synowi. Dzięki temu zyskają upodobanie Jehowy (Prz 8:35; 10:32; 11:27). Innym przykładem przejawiania dobrej woli przez człowieka jest wypowiedź tego samego apostoła o jego żydowskich rodakach: „Bracia, dobra wola mego serca oraz moje błaganie, które za nimi zanoszę do Boga, są doprawdy ku ich wybawieniu” (Rz 10:1).

„Ludzie dobrej woli”. Anioł, który ogłaszał narodziny Jezusa, nie ukazał się żydowskim przywódcom religijnym, lecz pokornym pasterzom. Gdy ich powiadomił o narodzinach Mesjasza, zastępy aniołów oznajmiły: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” (Łk 2:14). Nie zwiastowało to pokoju wrogom Boga, czyli tym, którzy z Nim walczyli. „Nie ma pokoju — rzekł mój Bóg — dla niegodziwców” (Iz 57:21). W Biblii gdańskiej werset z Łukasza 2:14 brzmi następująco: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój, w ludziach dobre upodobanie”. Ale Bóg nie obwieścił tutaj, że ma upodobanie we wszystkich ludziach ani że udzieli swego pokoju tym, którzy wprawdzie uznają Jego istnienie, lecz traktują wiarę powierzchownie. Przeciwnie, słowa te odnosiły się do tych, którzy zaskarbią sobie Jego upodobanie dzięki swej szczerej wierze i zostaną naśladowcami Jego Syna.

Z takim rozumieniem harmonizuje wiele współczesnych przekładów, pozwalających uchwycić sens tych słów. W Biblii warszawskiej oddano je następująco: „Pokój ludziom, w których ma upodobanie”, w Biblii poznańskiej: „Pokój ludziom, których Bóg sobie upodobał”, a w przekładzie Kowalskiego: „Pokój ludziom, którzy dostąpili jego łaskawości”.