CHARIM

(„poświęcony; uświęcony pod klątwą”).

1. Kapłan z rodu Aarona wybrany przez los na przełożonego trzeciego z 24 oddziałów kapłańskich utworzonych przez Dawida (1Kn 24:1, 3, 7, 8). „Synowie [potomkowie] Charima” są wymienieni wśród kapłanów usługujących po powrocie z wygnania: 1017 powróciło z Babilonu w 537 r. p.n.e. (Ezd 2:1, 2, 36, 39; Neh 7:42). W następnym pokoleniu głową tego domu patriarchalnego był Adna (Neh 12:12, 15). Pięciu „synów Charima” wzięło sobie cudzoziemskie żony, ale odprawiło je po naleganiach Ezdrasza (Ezd 10:10, 11, 21, 44). Reprezentant tego rodu (być może noszący to samo imię) poparł umowę dotyczącą wierności wobec Boga, sporządzoną po przybyciu Nehemiasza w r. 455 (Neh 9:38; 10:1, 5, 8).

2. Założyciel niekapłańskiego rodu, którego 320 członków wróciło z Babilonu do Jerozolimy z Zerubbabelem (Ezd 2:1, 2, 32; Neh 7:35). Tak jak było w wypadku kapłańskiego rodu nazwanego od tego imienia (poz. 1), również potomkowie tego Charima — ośmiu z nich — wzięli sobie cudzoziemskie żony, a następnie je odprawili (Ezd 10:25, 31, 32, 44). Poza tym także ich przedstawiciel potwierdził „wiarogodną umowę” sporządzoną za czasów namiestnika Nehemiasza (Neh 9:38; 10:1, 14, 27). Jeden „syn” Charima, Malkijasz, pomagał naprawiać mur Jerozolimy (Neh 3:11).