CHOFRA

(z egip.: „niezmienne serce [boga słońca] Ra”).

Faraon; w greckiej Septuagincie (w Jer 51:30, a w większości przekładów Biblii w Jer 44:30) występuje jako Ouafré, u Herodota zaś jako Apries. Prawdopodobnie panował 19 lat, choć według Herodota — 25 (Dzieje, II, 161).

Kiedy w r. 607 p.n.e. Żydzi uciekli do Egiptu, Jehowa zapowiedział przez Jeremiasza: „Oto wydaję faraona Chofrę, króla Egiptu, w rękę jego nieprzyjaciół i w rękę tych, którzy nastają na jego duszę” (Jer 44:1, 26, 30). Miał to być znak, że mieszkających tam Żydów wkrótce spotka nieszczęście (Jer 44:29). Jak donosi Herodot (Dzieje, II, 161-169), w VI w. p.n.e. Chofra (Apries) zorganizował tragiczną w skutkach wyprawę do Cyreny, by pomóc Libijczykom walczącym z Grekami. Wojska Chofry zbuntowały się przeciw niemu i obwołały królem Jahmesa II (Amazysa). Chofra był jednak tak zuchwały, że „wyobrażał sobie, iż nawet bóg nie zdoła go pozbawić panowania”. Niemniej został pojmany, a po jakimś czasie uduszony.