KEHATYCI

(„[od; należący do] Kehata”).

Potomkowie Kehata, głowy rodu, jednego z trzech synów Lewiego (Rdz 46:11; Lb 26:57). „Kehatyci”, inaczej „synowie Kehata”, dzielili się na cztery rodziny pochodzące od czterech synów Kehata — na Amramitów, Iccharytów, Hebronitów i Uzzielitów (Lb 3:19, 27). Ich naczelnikiem w czasie, gdy naród izraelski obozował pod górą Synaj (1513 p.n.e.), był Elicafan, syn Uzziela (Lb 3:30).

Kehatytami z rodziny Amramitów byli Mojżesz i Aaron (Wj 6:18, 20); buntowniczy Korach należał do rodziny Iccharytów (Lb 16:1), podobnie jak wierny prorok Samuel (1Sm 1:1, 19, 20; 1Kn 6:33-38).

Podczas spisu na pustkowiu Synaj w rodzinach Kehatytów doliczono się 8600 osób płci męskiej w wieku od miesiąca wzwyż (Lb 3:27, 28). Niektóre rękopisy greckiej Septuaginty podają liczbę 8300. Kiedy tę mniejszą liczbę doda się do 7500 i 6200 osób wspomnianych w Liczb 3:22, 34, otrzyma się liczbę 22 000, czyli dokładnie taką, jaką wymieniono w Liczb 3:39. Mężczyzn z rodu Kehatytów między 30 a 50 rokiem życia, „którzy wchodzili w skład grona usługujących, by pełnić służbę w namiocie spotkania”, było 2750 (Lb 4:34-37).

Podczas wędrówki po pustkowiu Kehatyci obozowali od pd. strony przybytku (Lb 3:29), między nim a obozem plemion Rubena, Symeona i Gada (Lb 2:10, 12, 14). Mieli zaszczytne zadanie transportować Arkę Przymierza, stół na chleby pokładne, świecznik, ołtarze, „sprzęty świętego miejsca” oraz kotarę oddzielającą Miejsce Najświętsze (Lb 3:30, 31), po tym, jak zostały one spakowane i przykryte przez Aarona i jego synów, którzy też byli Kehatytami. Ale Kehatyci niebędący kapłanami nie mogli nawet przelotnie spojrzeć na te sprzęty ani się dotknąć „świętego miejsca”, żeby nie pomarli (Lb 4:4-15, 20). Chociaż Izraelici podarowali Lewitom bydło i wozy do transportowania przybytku, żadne z nich nie trafiły do Kehatytów. Powierzone im sprzęty były tak święte, że musieli je nosić na ramieniu (Lb 7:2-9). Stanowili ostatnią grupę Lewitów podczas wyruszania z obozu (Lb 10:17-21).

Gdy po podboju Kanaanu plemieniu Lewiego przydzielano miasta, Kehatytom przypadły 23 z nich; „synowie” Aarona (należący do Kehatytów) otrzymali 13 miast na terytoriach Judy, Symeona i Beniamina, a pozostali Kehatyci 10 innych — od Efraima, Dana i połowy plemienia Manassesa (Joz 21:1-5, 9-26; 1Kn 6:54-61, 66-70).

Heman, Kehatyta z rodziny Icchara, był jednym z Lewitów, którym Dawid polecił kierować śpiewem w przybytku Jehowy (1Kn 6:31-38). Heman przewodził muzykom i śpiewakom podczas sprowadzania z domu Obed-Edoma do Jerozolimy Arki Jehowy, do której niesienia Dawid wyznaczył m.in. 120 Kehatytów na czele z Urielem (1Kn 15:4, 5, 11-17, 19, 25). Jak donosi Księga 1 Kronik, gdy Dawid podzielił Lewitów na oddziały, niektórzy Kehatyci zostali śpiewakami (25:1, 4-6) i odźwiernymi (26:1-9), inni mieli pod opieką składnice i rzeczy uświęcone (26:23-28) lub byli urzędnikami, sędziami i zarządcami (26:29-32). Jeszcze inni odpowiadali za pieczenie i przygotowanie chleba pokładnego na każdy sabat (1Kn 9:31, 32).

W czasach Jehoszafata Kehatyci wysławiali Jehowę, gdy obiecał On Judzie zwycięstwo nad połączonymi wojskami Ammona, Moabu i Seiru (2Kn 20:14-19). Za dni króla Ezechiasza brali udział w oczyszczaniu domu Jehowy (2Kn 29:12-17). Poza tym Kehatyci Zachariasz i Meszullam znaleźli się wśród nadzorujących naprawę świątyni podjętą przez króla Jozjasza (2Kn 34:8-13).