OŁÓW

Jeden z cięższych pierwiastków metalicznych; jego gęstość wynosi 11,34 g/cm³. Z tego ciemnoszarego metalu wykonywano ciężarki do lin rybackich i do sieci oraz ciężkie pokrywy. W poetyckiej pieśni tryumfalnej Mojżesz śpiewał, że w Morzu Czerwonym Egipcjanie „potonęli niczym ołów [hebr. ʽoféret]” (Wj 15:10). Grecki czasownik przetłumaczony w Dziejach 27:28 na ‛zmierzyć sondą głębokość’ i ‛dokonać sondowania’ (bolízo) dosłownie znaczy „spuszczać ołów”. Hebrajskie słowo oddane w Amosa 7:7, 8 przez „pion” (ʼanách) może oznaczać „ołów” lub „cynę”. Niekiedy płynny ołów wlewano w wygrawerowane inskrypcje na kamieniu, co zapewniało im trwałość i czytelność; coś takiego robiono już w czasach Hioba (Hi 19:23, 24). W Izajasza 41:7 wspomniano o „spojeniu” (hebr. déwek) przy wyrobie bożków, ale nie wiadomo, czy spoina była wykonywana z ołowiu i cyny, jak obecnie.

Najpowszechniejszym źródłem ołowiu była galena, ruda zawierająca siarczek ołowiu. Wydobywano ją w dolinie Araby pomiędzy pd. krańcem Morza Martwego a zatoką Akaba. Ołów sprowadzano także z Tarszisz (Hiszpania) (Eze 27:12). Rudę ołowiu trzeba było wytapiać w piecach, podobnie jak rudy innych metali (Jer 6:29; Eze 22:18-20; por. Lb 31:22, 23). Pierwszym etapem było przetworzenie siarczku ołowiu w tlenek ołowiu, którego używano czasem jako szkliwa garncarskiego, na co wskazują odkrycia w ruinach Egiptu i Niniwy (zob. RAFINACJA, RAFINER).