MARMUR

Skała metamorficzna powstała w wyniku przeobrażenia wapieni lub dolomitów; może mieć różną barwę, teksturę, strukturę krystaliczną i można jej nadać wysoki połysk. Występuje w kolorze śnieżnobiałym, ale także w rozmaitych odcieniach szarego, brązowego, żółtego, czerwonego, zielonego oraz czarnego. Smugi albo żyłki wywołane są zanieczyszczeniami — tlenkami metali i substancjami węglopochodnymi.

Marmuru najwyraźniej nie wydobywano na terenie Palestyny. Różne jego odmiany pozyskiwano w Libanie, ale najlepsze pochodziły z wyspy Paros na Morzu Egejskim oraz z Półwyspu Arabskiego. Gdy Szulamitka opisywała swego ukochanego pasterza damom dworskim ze świty króla Salomona, powiedziała o nim: „Nogi jego to marmurowe kolumny osadzone na podstawach z oczyszczonego złota” (PnP 5:15). Za czasów królowej Estery w perskim pałacu w Suzie były marmurowe kolumny, a także posadzki wykonane po części z czarnego marmuru (Est 1:6). Marmur wymieniono również wśród cennych dóbr „wędrownych kupców ziemskich”, opłakujących upadek i zagładę Babilonu Wielkiego (Obj 18:11, 12).

Nie jest pewne, czy Salomon używał marmuru w swych przedsięwzięciach budowlanych. Józef Flawiusz pisze, że korzystano z „białego marmuru”, ale hebrajskie słowo z 1 Kronik 29:2, tłumaczone zazwyczaj na „marmur”, odnosi się raczej do „alabastru” i tak też oddano je w niektórych przekładach (JB, NŚ; Dawne dzieje Izraela, VIII, III, 2). Takie tłumaczenie potwierdzają dzieła: A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament (red. F. Brown, S. R. Driver i C. A. Briggs, 1980, s. 1010) oraz Lexicon in Veteris Testamenti Libros (L. Koehler i W. Baumgartner, Lejda 1958, s. 966).