NADAB

(„chętny; szlachetny; wspaniałomyślny”).

1. Pierworodny syn Aarona i Eliszeby (Wj 6:23; 1Kn 6:3). Urodził się w Egipcie, skąd wyszedł razem z całym narodem izraelskim. Ze swym młodszym bratem Abihu, 70 innymi Izraelitami oraz Aaronem i Mojżeszem został wezwany na górę Synaj, gdzie ujrzał wizję Jehowy (Wj 24:1, 9-11). Wraz z ojcem i trzema braćmi został wprowadzony na urząd kapłański (Wj 28:1; 40:12-16). Najprawdopodobniej na drugi dzień po tej uroczystości Nadab i Abihu dopuścili się poważnego wykroczenia, ofiarując niedozwolony ogień. Nie wyjaśniono, z jakiego względu ów ogień był niedozwolony, ale prawdopodobnie w grę wchodziło coś więcej niż pijaństwo (na to ostatnie może wskazywać okoliczność, że zaraz po tym wydarzeniu kapłanom zabroniono pić wina i innych napojów alkoholowych w trakcie pełnienia służby). Spożycie alkoholu mogło jednak przyczynić się do tego, że popełnili grzech. Zostali za to zabici przez ogień od Jehowy, a potem ich ciała wyniesiono poza obóz (Kpł 10:1-11; Lb 26:60, 61). Ponieważ obaj umarli, nie pozostawiając synów, ich bracia Eleazar i Itamar dali początek dwom rodom kapłańskim (Lb 3:2, 4; 1Kn 24:1, 2).

2. Potomek Judy w linii rodowej Jerachmeela; syn Szammaja, ojciec Seleda i Appaima (1Kn 2:3, 25, 26, 28, 30).

3. Syn Jejela z plemienia Beniamina (1Kn 8:1, 29, 30; 9:35, 36).

4. Syn Jeroboama; drugi król północnego, dziesięcioplemiennego królestwa Izraela. Objął tron ok. 976 r. p.n.e. i panował jeszcze przez część następnego roku; kontynuował kult cielca ustanowiony przez jego ojca. Kiedy oblegał Gibbeton, dawne miasto lewickie (Joz 21:20, 23) zajęte przez Filistynów, został zabity przez Baaszę, który następnie uśmiercił wszystkich członków domu Jeroboama, by zapewnić sobie władzę (1Kl 14:20; 15:25-31).