NETYNEJCZYCY

(„dani”).

Nieizraelscy słudzy świątynni (1Kn 9:2; Ezd 8:17). Wśród powracających z niewoli babilońskiej z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e. byli przedstawiciele 35 rodzin netynejczyków (Ezd 2:1, 2, 43-54, 58; Neh 7:46-56, 60; Nehemiasz nie wspomina o synach Akkuba, Chagaba i Asny, których wymienia Ezdrasz. Być może zostali oni uwzględnieni wśród innych rodzin). Niektórzy netynejczycy towarzyszyli także Ezdraszowi w podróży z Babilonu do Jerozolimy w 468 r. p.n.e. (Ezd 7:1-7). Później pewni netynejczycy uczestniczyli w odbudowie muru Jerozolimy (Neh 3:26). Przyłączyli się również do zawartego przez Izraelitów przymierza, by nie zawierać małżeństw z cudzoziemcami (Neh 10:28-30).

Wielu netynejczyków było zapewne potomkami Gibeonitów, których Jozue wyznaczył „do zbierania drewna i czerpania wody dla zgromadzenia i dla ołtarza Jehowy” (Joz 9:23, 27). Inni najwyraźniej pochodzili od jeńców uprowadzonych przez Dawida i jego książąt (Ezd 8:20; por. Ps 68:18). Netynejczycy należący do rodziny Meunitów być może wywodzili się od jeńców pojmanych przez króla judzkiego Uzzjasza (2Kn 26:7; Ezd 2:50; Neh 7:52). Jeszcze inna grupa, „synowie Nefusima” (Nefuszesima), mogli być potomkami Ismaela poprzez Nafisza (Rdz 25:13-15; Ezd 2:50; Neh 7:52).

Po niewoli babilońskiej netynejczycy mieszkali w Ofelu, najwyraźniej w pobliżu świątyni, jak również w innych miastach (Ezd 2:70; Neh 3:26, 31; 7:73; 11:3, 21). Ze względu na pracę, którą wykonywali w świątyni, perski król Artakserkses zwolnił ich z płacenia podatku, daniny i cła (Ezd 7:24).