TOPOLA

(hebr. ʽarawím [lm.]).

Hebrajska nazwa tego drzewa odpowiada arabskiemu słowu gharab, odnoszącemu się do topoli eufrackiej (Populus euphratica). Z tego powodu współcześni leksykografowie na ogół właśnie tak tłumaczą to hebrajskie określenie, chociaż zarówno topole, jak i wierzby należą do tej samej rodziny drzew i powszechnie występują na Bliskim Wschodzie (zob. L. Koehler i W. Baumgartner, Lexicon in Veteris Testamenti Libros, Lejda 1958, s. 733; A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament, red. F. Brown, S. R. Driver i C. A. Briggs, 1980, s. 788; The New Westminster Dictionary of the Bible, red. H. Gehman, 1970, s. 998).

Topole licznie rosną nad brzegami Eufratu (natomiast wierzba występuje tam stosunkowo rzadko), co harmonizuje z treścią Psalmu 137:1, 2, gdzie powiedziano, że płaczący żydowscy wygnańcy wieszali na nich swoje harfy. Małe, delikatne, sercowate liście topoli eufrackiej zwisają z gałązek na spłaszczonych ogonkach i kołyszą się przy najlżejszym podmuchu wiatru, co może się kojarzyć z drżeniem osób płaczących ze smutku.

Topola eufracka występuje też nad rzekami i strumieniami w Syrii i Palestynie, zwłaszcza w dolinie Jordanu. Razem z tamaryszkiem tworzy tam gęste zarośla, a w innych miejscach osiąga wysokość ok. 10-15 m. Wszystkie biblijne wzmianki o topolach mają związek z potokami lub dolinami potoków. Gałęzi topoli używano podczas Święta Szałasów (Kpł 23:40). Rosnące nad rzeką topole zapewniały osłonę potężnemu „Behemotowi” (hipopotamowi) (Hi 40:15, 22), a ich bujne rozrastanie się w obficie nawodnionych miejscach posłużyło w Izajasza 44:3, 4 do zilustrowania szybkiego wzrostu będącego wynikiem błogosławieństw Jehowy i oddziaływania Jego ducha.