REFIDIM

(od rdzenia oznaczającego: „rozłożyć” lub „posilić”).

Jedno z miejsc, w których obozowali Izraelici w drodze znad Morza Czerwonego do góry Synaj. Po opuszczeniu pustkowia Sin zatrzymali się w Dofka, potem w Alusz, a następnie w Refidim (Wj 17:1; Lb 33:12-14). Ponieważ w Refidim brakowało wody, lud zaczął narzekać i kłócić się z Mojżeszem. Na polecenie Boga Mojżesz wziął kilku starszych do „skały przy Horebie” (najwyraźniej chodzi tu o górzysty region Horeb, a nie o górę Horeb) i uderzył w nią laską. Wtedy popłynęła woda i najwidoczniej dotarła aż do obozowiska w Refidim (Wj 17:2-7).

W Refidim zaatakowali Izraelitów Amalekici, ale zostali pokonani przez lud Boży pod wodzą Jozuego (Wj 17:8-16). Z kolejności, w jakiej Biblia relacjonuje te wydarzenia, wynika też, że podczas postoju Izraelitów w Refidim teść Mojżesza przyprowadził do niego Cypporę z dwoma synami i doradził wyznaczenie pomocników do sądzenia ludu (Wj 18:1-27).

Dokładnie położenie Refidim jest nieznane. Geografowie sugerowali różne lokalizacje, w zależności od tego, jaką trasą ich zdaniem szli Izraelici z pustkowia Sin do góry Synaj. Wielu współczesnych geografów identyfikuje Refidim z pewnym miejscem w Wadi Rafajid, nieco na pn. zach. od góry tradycyjnie utożsamianej z Synajem. W pobliżu tego wadi znajduje się wzgórze noszące taką samą nazwę; być może właśnie na nim stał Mojżesz z podniesionymi rękami podczas bitwy przeciw Amalekitom.