PIERŚCIEŃ

Zdobiona obrączka zakładana na palec. W starożytności różnego rodzaju pierścienie nosili m.in. Hebrajczycy, Egipcjanie, Asyryjczycy, Babilończycy, Grecy i Rzymianie — zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Wykonywano je ze złota, srebra, mosiądzu, brązu, szkła, żelaza i kości słoniowej; czasami wprawiano w nie kamienie. Egipcjanie najczęściej ozdabiali pierścienie wizerunkiem skarabeusza, będącego według nich symbolem nieśmiertelności. Wśród biżuterii znalezionej w grobie faraona Tutanchamona był pierścień z potrójną obrączką i trzema skarabeuszami: dwoma złotymi i jednym z niebieskiego szkła. Rzymianie niekiedy grawerowali na swych pierścieniach motywy mitologiczne, a nawet podobizny przodków lub przyjaciół.

W przypowieści Jezusa miłosierny ojciec polecił włożyć pierścień na rękę synowi marnotrawnemu, który do niego wrócił (Łk 15:22). W ten sposób okazał mu przychylność i miłość, a także przywrócił mu dawną pozycję i godność. Jakub, przyrodni brat Jezusa, przestrzegł chrześcijan przed stronniczym wyróżnianiem osób wytwornie ubranych i mających na palcach złote pierścienie (oznakę bogactwa i statusu społecznego) (Jak 2:1-9). W podobnym tonie wypowiedział się apostoł Piotr, który wprawdzie nie potępił noszenia takich ozdób, ale wskazał, że o wiele ważniejsze jest piękno duchowe (1Pt 3:1-5).

Sygnety. Hebrajskie słowa określające pierścień i sygnet pochodzą od rdzeni oznaczających „pogrążać się” (Jer 38:6) i „pieczętować” (1Kl 21:8). Nawiązują więc do głównego zastosowania niektórych starożytnych pierścieni — odciskano je w glinie czy też wosku w celu pozostawienia odbicia. Takie pierścienie, wykonane ze złota, srebra lub brązu, były niekiedy opatrzone kamieniem z wyrytym imieniem albo godłem właściciela; oprócz nieruchomych, istniały też obrotowe. Niektóre sygnety wieszano na ozdobnym sznurze i prawdopodobnie noszono na szyi (Rdz 38:18, 25).

Sygnet władcy czy urzędnika był symbolem jego władzy (Rdz 41:41, 42). Pieczętowano nim oficjalne dokumenty lub przedmioty w celu zabezpieczenia ich przed sfałszowaniem, podobnie jak to się czyni obecnie (Est 3:10-13; 8:2, 8-12; Dn 6:16, 17).

Znaczenie przenośne. Jak się wydaje, w czasach starożytnych sygnetem nazywano przenośnie cenną rzecz albo osobę. W związku z judzkim królem Koniaszem (Jehojachinem) proroctwo Jeremiasza zapowiadało, że ‛nawet gdyby był sygnetem na prawej ręce Jehowy’, nie uniknąłby nieszczęścia. I rzeczywiście, po bardzo krótkim panowaniu został pozbawiony władzy królewskiej (Jer 22:24; 2Kl 24:8-15). A o wiernym Zerubbabelu Jehowa powiedział: „Wezmę cię (...) i uczynię z ciebie jakby sygnet, ponieważ cię wybrałem” (Ag 2:23). Zerubbabel, oficjalny przedstawiciel Jehowy w związku z odbudową świątyni w Jerozolimie, był dla Niego bardzo cenny, niczym sygnet na ręce. Posłuchał Jego zachęt skierowanych za pośrednictwem proroków Aggeusza i Zachariasza i nieustraszenie przystąpił do odbudowy — mimo zakazu wydanego przez wprowadzonego w błąd króla perskiego (Ezd 4:24 do 5:2). Jehowa postanowił posługiwać się Zerubbabelem w celu spełnienia swej zapowiedzi, toteż żaden ludzki władca nie mógł go pozbawić tej zaszczytnej funkcji.