RUT, KSIĘGA

Ta księga biblijna wzięła swą nazwę od imienia jednej z głównych opisanych w niej postaci — Moabitki Rut. Opowiada o tym, jak weszła ona do grona przodków Dawida, zawierając w zastępstwie swej teściowej, Noemi, małżeństwo lewirackie z Boazem. Księga ta jest przesycona wdzięcznością, lojalnością i ufnością wobec Jehowy, które to przymioty wyróżniają Boaza, Noemi oraz Rut (Rut 1:8, 9, 16, 17; 2:4, 10-13, 19, 20; 3:9-13; 4:10).

Pominąwszy końcowy rodowód (Rut 4:18-22), Księga Rut obejmuje ok. 11 lat z czasów sędziów, choć nie powiedziano wyraźnie, kiedy dokładnie rozgrywa się jej akcja (Rut 1:1, 4, 22; 2:23; 4:13).

Według tradycji żydowskiej księgę tę napisał Samuel, a jej treść temu nie przeczy. Pisarz przytoczył na koniec rodowód Dawida, co sugeruje, że wiedział, jakie Bóg ma wobec niego zamiary. Wskazywałoby to właśnie na Samuela, który namaścił Dawida na króla. Byłoby więc stosowne, gdyby opisał też dzieje jego rodu (1Sm 16:1, 13).

Autentyczność i wartość. O historyczności Księgi Rut świadczy rodowód podany przez Mateusza, który wśród przodków Jezusa Chrystusa wymienia Boaza, Rut i Obeda (Mt 1:5; por. Rut 4:18-22; 1Kn 2:5, 9-15). Ponadto trudno sobie wyobrazić, by jakiś Hebrajczyk celowo wymyślił, że wśród żeńskich przodków Dawida, założyciela dynastii królów judzkich, była cudzoziemka.

Informacje zawarte w tym sprawozdaniu historycznym objaśniają i pomagają zrozumieć inne fragmenty Biblii. Stanowią żywe unaocznienie praktycznego zastosowania przepisów dotyczących zbierania pokłosia (Kpł 19:9, 10; Pwt 24:19-22; Rut 2:1, 3, 7, 15-17, 23) oraz małżeństwa lewirackiego (Pwt 25:5-10; Rut 3:7-13; 4:1-13). Dowodzą, że Jehowa troszczył się o zachowanie linii rodowej prowadzącej do Mesjasza i że wybierał tworzące ją osoby. Izraelitka, która poślubiała kogoś z plemienia Judy, mogła mieć nadzieję, iż wśród jej potomków znajdzie się Mesjasz (Rdz 49:10). Obdarzenie tym przywilejem Moabitki Rut ilustruje zasadę wyrażoną przez apostoła Pawła: „Nie zależy to od chcącego ani od biegnącego, lecz od Boga, który okazuje miłosierdzie” (Rz 9:16). Rut wybrała Izraela na swój naród, a Jehowę na swego Boga, On zaś w swym wielkim miłosierdziu dał jej „pełną odpłatę” i zezwolił, by stała się ogniwem w najważniejszym rodowodzie na ziemi (Rut 2:12; 4:13-17).

[Ramka na stronie 642]

GŁÓWNE MYŚLI KSIĘGI RUT

Opowieść o tym, jak bogobojna Moabitka Rut dostąpiła błogosławieństwa Jehowy i weszła w skład linii rodowej wiodącej do Mesjasza poprzez króla Dawida

Opisane wydarzenia rozegrały się w czasach sędziów, a utrwalono je prawdopodobnie ok. 1090 r. p.n.e.

Rut postanawia zostać z Noemi i jej Bogiem, Jehową (1:1-22)

Bezdzietne wdowy Rut i Orpa towarzyszą swej teściowej Noemi, wdowie po Elimelechu, w drodze powrotnej z Moabu do Judy

Orpa zawraca, przekonana przez Noemi, że nie ma widoków na powtórne małżeństwo

Rut się nie zraża; oznajmia, że uzna lud Noemi za swój lud, a jej Boga — za swojego Boga

Rut i Noemi docierają w końcu do Betlejem

Rut zbiera pokłosie na polu Boaza (2:1 do 3:18)

Rut przypadkiem zaczyna zbierać pokłosie na polu Boaza, krewnego Elimelecha, i zjednuje sobie jego przychylność

Dalej zbiera pokłosie na polu Boaza — aż do końca żniw jęczmienia i pszenicy

Kierując się wskazówkami Noemi, prosi Boaza, żeby został jej wykupicielem; Boaz jest gotów to uczynić, ale Noemi ma jeszcze bliższego krewnego

Boaz, jako wykupiciel, poślubia Rut (4:1-22)

W obecności dziesięciu starszych z Betlejem Boaz wzywa bliższego krewnego do wykupienia pola Elimelecha i wzbudzenia zmarłemu potomka przez małżeństwo lewirackie z Rut

Kiedy ten odmawia, Boaz sam zostaje wykupicielem

Ze związku Boaza i Rut rodzi się syn, Obed, późniejszy dziadek króla Dawida