SEKTA

Grecki odpowiednik słowa „sekta” (haíresis, od którego pochodzi pol. słowo „herezja”) znaczy „wybór” (Kpł 22:18, LXX) lub „to, co wybrane”, a zatem odnosi się do „grupy ludzi oddzielających się od innych i wyznających własne zasady [sekta lub stronnictwo]” (J. H. Thayer, A Greek-English Lexicon of the New Testament, 1889, s. 16). Określenie to występuje w odniesieniu do dwóch głównych odłamów judaizmu: faryzeuszy i saduceuszy (Dz 5:17; 15:5; 26:5). Niechrześcijanie nazywali naśladowców Chrystusa „sektą” albo „sektą nazarejczyków”, być może dlatego, że uważali ich za odłam judaizmu (Dz 24:5, 14; 28:22).

Jezus Chrystus, założyciel chrystianizmu, modlił się, by wśród jego naśladowców panowała jedność (Jn 17:21), a apostołom bardzo zależało na zachowaniu jej w zborze chrześcijańskim (1Ko 1:10; Judy 17-19). Brak jedności w kwestii wierzeń mógł prowadzić do zawziętych sporów, zatargów, a nawet wrogości (por. Dz 23:7-10). Dlatego należało unikać sekt, wymienionych wśród „uczynków ciała” (Gal 5:19-21). Chrześcijan ostrzegano przed sekciarstwem i zwiedzeniem przez fałszywych nauczycieli (Dz 20:28; 2Tm 2:17, 18; 2Pt 2:1). W liście do Tytusa apostoł Paweł radził, by człowieka, który po dwukrotnym napomnieniu dalej popiera sektę, odrzucić — najwyraźniej chodziło o wydalenie ze zboru (Tyt 3:10). Chrześcijanie, którzy nie angażowali się w podziały w zborze i nie popierali żadnych stronnictw, wyróżniali się wiernym postępowaniem i dawali dowody, że cieszą się uznaniem Bożym. Zapewne to właśnie miał na myśli Paweł, gdy pisał do Koryntian: „Bo i muszą być wśród was sekty, żeby się też ujawnili wśród was ci, co są uznani” (1Ko 11:19).