SZEALTIEL

(„wyproszony u Boga”).

Potomek króla Dawida i przodek Jezusa; pochodził z plemienia Judy. Szealtiela nazwano synem Jehojachina (Jechoniasza), a także Neriego. Zarówno Szealtiela, jak i jego brata Pedajasza wymieniono jako ojca Zerubbabela, który był namiestnikiem po niewoli babilońskiej.

Kto właściwie był ojcem Szealtiela? Szealtiela wymieniono jako pierwszego z synów, którzy urodzili się Jehojachinowi na wygnaniu (1Kn 3:17; Mt 1:12). Jeśli Szealtiel poślubił nieznaną z imienia córkę Neriego, wymienionego przez Łukasza w rodowodzie Jezusa, to mógł zostać nazwany „synem Neriego”, gdyż był jego zięciem. Łukasz podobnie napisał o Józefie, który ożenił się z Marią (najwyraźniej córką Helego), nazywając go „synem Helego” (Łk 3:23, 27).

A kto był ojcem Zerubbabela? Tylko raz powiedziano tak o Pedajaszu (1Kn 3:19), natomiast we wszystkich pozostałych wypadkach (Ezd 3:2, 8; 5:2; Neh 12:1; Ag 1:1, 12, 14; 2:2, 23; Mt 1:12; Łk 3:27) wskazano na jego brata Szealtiela (1Kn 3:17, 18). Jeśli Pedajasz zmarł, gdy jego syn Zerubbabel był jeszcze chłopcem, być może jego wychowaniem zajął się najstarszy brat Pedajasza, Szealtiel. Niewykluczone też, że Szealtiel zmarł bezdzietnie, a Pedajasz zawarł małżeństwo lewirackie i jego syn z żony Szealtiela był z prawnego punktu widzenia dziedzicem Szealtiela.