ŚCIĘGNO

Silne pasmo tkanki łącznej wiążące mięsień z kością. O człowieku powiedziano, że jest ‛spleciony kośćmi i ścięgnami’ (Hi 10:11; zob. też 40:15-18).

Anioł, z którym mocował się Jakub, zwichnął mu staw biodrowy, dotykając panewki. W sprawozdaniu sporządzonym później przez Mojżesza czytamy: „Dlatego synowie Izraela po dziś dzień [do czasów Mojżesza] nie jadają ścięgna przy nerwie biodrowym, które jest na panewce stawu biodrowego, gdyż dotknął panewki stawu biodrowego Jakuba przy ścięgnie, które jest koło nerwu biodrowego” (Rdz 32:32). Wielu Żydów wciąż stosuje się do tego zwyczaju i przed spożyciem mięsa usuwa z niego nerw kulszowy oraz tętnice i ścięgna. Według pewnych komentatorów żydowskich ma to przypominać o Bożej opiece nad Izraelem, której przykładem były przeżycia patriarchy Jakuba, ojca 12 plemion.

Przecinanie ścięgien zwierzętom. Przecięcie ścięgien tylnych nóg okaleczało zwierzę, wskutek czego przestawało ono nadawać się do pracy lub walki. Synowie Jakuba Symeon i Lewi samowolnie poprzecinali ścięgna bykom, zapewne gdy wywierali pomstę na Chiwwitach z Szechem (Rdz 49:5, 6). W czasie wojen Izraelici przecinali ścięgna koni swych wrogów; pewnego razu Jozue uczynił tak na wyraźne polecenie Jehowy (Joz 11:6, 9; 2Sm 8:3, 4; 1Kn 18:3, 4). Była to najprostsza metoda wyeliminowania koni z walki. Oczywiście później Izraelici zabijali okaleczone zwierzęta, a rydwany wojenne niszczyli. Dzięki temu, że nie przywłaszczali sobie koni nieprzyjaciół ani nie używali ich do walki, byli zabezpieczeni przed pokładaniem ufności w rumakach zamiast w Jehowie (por. Pwt 17:16; Iz 31:1, 3).

Znaczenie przenośne. O Izraelitach powiedziano przenośnie, że mają szyję jak „ścięgno żelazne”, co oznaczało, iż są ludem krnąbrnym, upartym, o sztywnym karku (Iz 48:4; por. Wj 32:9). Duchowe ożywienie, jakie Bóg miał zapewnić swemu ludowi, zilustrowano opisem zebrania kości oraz pokrycia ich ciałem i ścięgnami (Eze 37:6-8).