SKÓRA

Zewnętrzna powłoka ciała człowieka lub zwierzęcia. Zaliczana do narządów, pełni w organizmie liczne funkcje konieczne do zachowania zdrowia, m.in. ochronne, termoregulacyjne i wydalnicze.

Biblia wspomina o schorzeniach skórnych (Kpł 13:1-46; 21:20; Pwt 28:27) oraz o tym, jak źle wpływa na skórę choroba i głód (Hi 7:5; 30:30; Lam 4:8; 5:10).

Zgodnie z wymogami Prawa Mojżeszowego skóry zwierząt stanowiących dar ofiarny za grzech palono poza obozem (Wj 29:14; Kpł 4:11, 12; 8:17; 9:11; 16:27; Heb 13:11) i poza bramami Jerozolimy. Natomiast skóra zwierzęcia przyprowadzonego przez Izraelitę na ofiarę całopalną przypadała kapłanowi (Kpł 7:8).

Kiedy Adam i Ewa zgrzeszyli, Jehowa dostarczył im szaty ze skór, aby zakryli swą nagość (Rdz 3:21). Niektórzy ludzie — zwłaszcza prorocy (2Kl 1:8), również fałszywi (Za 13:4) — nosili szaty z niewyprawionych skór. Ponadto ze skór zwierzęcych robiono sandały (Eze 16:3, 10), torby (1Sm 17:40), bukłaki na wodę, mleko i wino (Rdz 21:14; Joz 9:13; Sdz 4:19; Mt 9:17), membrany bębnów, a być może także rezonatory ‛instrumentów strunowych’ określanych słowem néwel (Iz 5:12). Ze skór wykonano też nakrycia na przybytek (Wj 25:2, 5; 26:14; 35:7, 23; 36:19).

Poza tym skóra owcza, kozia lub cielęca służyła jako materiał pisarski (zob. PERGAMIN).

Znaczenie przenośne. Szatan tak rzekł do Jehowy o Hiobie: „Skórę za skórę — i wszystko, co człowiek ma, da za swą duszę” (Hi 2:4). Diabeł zakwestionował więc lojalność ludzi — twierdził bowiem, że gdyby Hiob utracił zdrowie fizyczne, zacząłby przeklinać Boga.

Sam Hiob powiedział: „Uchodzę zaledwie o skórę mych zębów” (Hi 19:20). Tłumacze proponują nieraz inny przekład tego wersetu, ale wymagałoby to zmian w tekście hebrajskim. Nie ma też potrzeby wyjaśniać słów Hioba jakimiś odkryciami naukowymi dokonywanymi za pomocą mikroskopu. Zapewne Hiob mówił po prostu, że omal nie umarł — uszedł śmierci o włos, ‛o skórę zębów’, której tak naprawdę nie ma.