PLUNIĘCIE

Wyrzucenie z ust śliny. Splunięcie na kogoś albo komuś w twarz wyrażało skrajną pogardę, wrogość lub oburzenie i stanowiło upokorzenie (Lb 12:14). Takie przejawy niechęci spotykały udręczonego Hioba (Hi 17:6; 30:10). Jeśli mężczyzna w Izraelu nie zgadzał się na zawarcie małżeństwa lewirackiego zgodnie z Prawem Mojżeszowym, odrzucona wdowa miała w obecności starszych miasta publicznie go upokorzyć przez zdjęcie mu sandała ze stopy oraz plunięcie mu w twarz (Pwt 25:7-10).

Jezus Chrystus był opluwany, gdy stał przed Sanhedrynem (Mt 26:59-68; Mk 14:65), a po procesie przed Piłatem pluli na niego żołnierze rzymscy (Mt 27:27-30; Mk 15:19). Wcześniej zapowiedział, że zostanie mu w ten sposób okazana pogarda (Mk 10:32-34; Łk 18:31, 32), co było spełnieniem proroczych słów: „Nie zakryłem twarzy przed upokorzeniami i opluciem” (Iz 50:6).

W Biblii trzykrotnie opisano też, jak Jezus Chrystus użył swej śliny do dokonania cudownych uzdrowień (Mk 7:31-37; 8:22-26; Jn 9:1-7). Ponieważ były to cuda dokonane mocą ducha Bożego, użycie przez Chrystusa własnej śliny nie oznaczało, że posiada ona jakieś naturalne właściwości lecznicze.