POT

Wodnista wydzielina gruczołów potowych, wydalana z organizmu przez pory w skórze. Pocenie się na ogół jest spowodowane dużym wysiłkiem (np. podczas ciężkiej pracy), emocjami (np. niepokojem), upałem itd.

Kiedy Adam zgrzeszył i znalazł się poza ogrodem Eden, musiał walczyć o byt, uprawiając ziemię, która została przeklęta — musiał pracować w pocie czoła wśród cierni i ostów. Jehowa powiedział mu m.in.: „W pocie swego oblicza będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, gdyż z niej zostałeś wzięty” (Rdz 3:17-19).

W ukazanej Ezechielowi wizji świątyni Jehowa polecił usługującym tam kapłanom nosić lniane szaty i ‛nie mieć na sobie żadnej wełny’. Nie wolno im było przepasywać się wełną ani niczym, „co wywołuje pot”. Zapewne chodziło o to, żeby nie stali się z tego powodu nieczyści albo żeby służba nie była dla nich nieprzyjemna, lecz sprawiała im radość — pot bowiem kojarzył się z mozołem, znojem, jak to było np. w wypadku Adama (Eze 44:15-18).

Jezus w Getsemani. O Jezusie Chrystusie, który ostatniej nocy swego ziemskiego życia przebywał w ogrodzie Getsemani, tak powiedziano w Łukasza 22:44: „On zaś, cierpiąc mękę, modlił się tym żarliwiej; i jego pot stał się jak krople krwi spadające na ziemię”. Pisarz nie twierdzi tu, że pot Jezusa rzeczywiście był zmieszany z krwią. Być może używa tylko porównania i wskazuje, że przypominał on kształtem krople krwi bądź kapał tak jak krew z rany. Niemniej nie można wykluczyć, że krew Jezusa naprawdę przesączała się przez skórę i mieszała z potem. U ludzi w stanach ogromnego napięcia emocjonalnego notowano przypadki wystąpienia krwawego potu, tzn. zmieszanego z krwią lub samym barwnikiem krwi. Są to oczywiście jedynie domysły na temat tego, co mogło się dziać z Jezusem.

Fragmentu z Łukasza 22:43, 44 nie ma w Kodeksie watykańskim, Kodeksie aleksandryjskim, rękopisie syrosynajskim ani w poprawionej wersji Kodeksu synajskiego. Występuje jednak w oryginalnym tekście tego ostatniego, a także w Kodeksie Bezy, łacińskiej Wulgacie, rękopisie syrokuretońskim i syryjskiej Peszitcie.