PŁACZ

Wylewanie łez spowodowane silnymi uczuciami (np. smutkiem). W czasach biblijnych ani kobiety, ani mężczyźni nie uważali płaczu za oznakę słabości; płakali nawet tacy dzielni wojownicy jak Dawid (Rdz 42:24; 43:30; 45:2, 3, 14, 15; 46:29; Rut 1:9, 14; 2Sm 13:36; Hi 30:25; Ps 6:6-8). Jednym z najpoważniejszych powodów płaczu była śmierć kogoś bliskiego (2Sm 18:33 do 19:4; Łk 7:11-15; 8:49-56; Jn 20:11-15). A gdy zmarła osoba powszechnie szanowana i lubiana, nieraz opłakiwał ją cały naród (2Sm 3:31-34), przy czym żałoba taka mogła trwać dość długo (Rdz 50:1-3, 10, 11; Lb 20:29; Pwt 34:8). Łzy wylewano również z takich przyczyn, jak: porażka w bitwie (Pwt 1:44, 45; Jer 31:15; Lam 1:16), niewola (Ps 137:1), ucisk (Kzn 4:1), wielka tragedia (Est 3:13, 14; 4:1-4) czy wyrzuty sumienia (Ezd 10:1-4; Jer 3:21, 22; 31:9; Jl 2:12; Łk 22:54-62; Jak 4:8, 9; zob. ŻAŁOBA, ŻAL, ŻAŁOŚĆ). Płacz towarzyszył obrzędom religijnym ku czci babilońskiego boga Tammuza (Eze 8:14).

Wiele osób do płaczu pobudzała nie tylko osobista strata, własne nieszczęście, lecz także szczera troska o innych lub głębokie uczucia do nich. Na przykład apostoł Paweł pisał do swych współwyznawców, że napominał ich i karcił ze łzami (Dz 20:31; 2Ko 2:4). Z płaczem wspominał również o tych, którzy „postępują jako nieprzyjaciele Chrystusowego pala męki” (Flp 3:18, 19). Pawła zaś bardzo kochali nadzorcy w Efezie, więc gdy dowiedzieli się, że mogą go już więcej nie zobaczyć, wybuchnęli wielkim płaczem (Dz 20:36-38).

Niekiedy słudzy Jehowy płakali w trakcie modlitwy, m.in. Anna, Ezechiasz czy Nehemiasz (1Sm 1:9-11; 2Kl 20:1-5; Neh 1:2-4; Ps 39:12). Nawet Jezus Chrystus podczas swej ziemskiej służby zanosił do swego Ojca błagania i gorące prośby „z głośnymi okrzykami i ze łzami” (Heb 5:7).