BICZ

Zazwyczaj sznur lub rzemień przytwierdzony do trzonka. Od czasów starożytnych narzędziem tym posługiwano się do bicia ludzi (2Kn 10:11, 14), jak również do popędzania zwierząt i kierowania nimi (Prz 26:3; Nah 3:2).

Król Rechoboam chełpił się, że podczas gdy jego ojciec, Salomon, karał Izraelitów „biczami”, on będzie ich smagał „batogami”. Mówił to w sensie przenośnym, ale być może miał przy tym na myśli batogi z rzemieniami, do których przymocowano jakieś ostre przedmioty, gdyż hebrajskie słowo przetłumaczone na „batogi” (ʽakrabbím) dosłownie znaczy „skorpiony” (1Kl 12:11, 14, przyp. w NW; 2Kn 10:11, 14).

Elifaz Temanita wspomniał o „biczu języka” (Hi 4:1; 5:21). Zapewne miał na myśli posługiwanie się językiem w sposób, który wywołuje szkody, np. szerzenie oszczerstw lub rzucanie obelg (por. Prz 12:18; Jak 3:5-10).

Podczas Paschy w 30 r. n.e. Jezus „uczyniwszy (...) bicz z powrozów, wypędził ich wszystkich ze świątyni, a także owce i bydło”. Jezus użył tego bicza tylko na zwierzęta, a nie na ludzi, o czym świadczy okoliczność, że sprzedawców gołębi wypędził słownie, a nie biczem. Ponadto wypędzając biczem bydło, uniemożliwił tym handlarzom prowadzenie interesów, oni zaś zapewne musieli pójść za swymi zwierzętami, by je połapać (Jn 2:13-17).