Teraz żyć dla nowego świata

1. Co ma powstać stosownie do postanowienia Bożego i co o tym napisał apostoł Piotr?

STOSOWNIE do zamierzenia Bożego ma powstać nowy świat, w którym będzie mieszkać sprawiedliwość. Nadzieja na taki nowy świat już pierwszym chrześcijanom za czasów apostolskich dodawała otuchy, a nawet skłaniała ich do zmiany całego trybu życia. Zamiast żyć dla tego, co im podsuwał świat składający się z narodów, wśród których zamieszkiwali, oni zaczęli żyć dla tego nowego świata. Apostoł Piotr napisał: „Skoro to wszystko [rzeczy starego świata, w którym żyli] ma się w ten sposób rozpuścić, jakimiż powinniście być w świętym prowadzeniu się i w czynach zbożnego oddania (...) Lecz według jego obietnicy oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, a w nich ma mieszkać sprawiedliwość.” — 2 Piotra 3:11-13, NW.

2. Do czego doprowadził bunt człowieka w Edenie? Czy to oznacza, że Bóg zaniechał swego zamiaru stworzenia sprawiedliwego świata?

² Dawno przed czasami, w których żył Piotr, Jehowa, Stwórca wszechświata, podał do wiadomości swój zamiar utworzenia takiego nowego świata. Przez proroka Izajasza Bóg powiedział: „Bo oto ja stwarzam niebiosa nowe i ziemię nową, a nie będą w pamięci rzeczy poprzednie ani nie przyjdą na myśl.” (Izaj. 65:17, Wu) On od samego początku chciał mieć taki sprawiedliwy świat i tylko na skutek buntu człowieka w Edenie nasza ziemia stała się miejscem, w którym mogło się rozplenić zło i niesprawiedliwość, w którym grzech sprawił, że mieszkańcy ziemi muszą cierpieć i umierać zamiast żyć na niej wiecznie w rajskich warunkach, nacechowanych pokojem i szczęściem. Jednakże Bóg nie zaniechał swego wspaniałego zamysłu, gdyż On obiecuje, że „sprawiedliwi odziedziczą ziemię i będą w [na] niej mieszkali na wieki”. — Ps. 37:29.

3. Co to znaczy, że ‚na ziemi ma mieszkać sprawiedliwość’?

³ Słowo „sprawiedliwy” oznacza „prawy, rzetelny, cnotliwy, postępujący zgodnie z prawem”. A zatem w myśl swego zapowiedzianego zamierzenia Bóg chce posiadać oczyszczoną ziemię, na której ma być przywrócony stan rajskiej piękności na podobieństwo pierwotnego Edenu i na której „ma mieszkać sprawiedliwość”. Ma to być świat, w którym będzie się krzewić sprawiedliwość, prawda i prawość i w którym wszyscy mieszkańcy ziemi będą postępować zgodnie z prawem, to znaczy będą się trzymać prawa Bożego i spełniać wolę Bożą. O takie warunki na ziemi Jezus nauczył nas modlić się w swej wzorowej modlitwie: „Przyjdź królestwo Twoje. Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.” — Mat. 6:9, 10, Kow.

4, 5. (a) Dlaczego Bóg sprowadził na ziemię potop? (b) Co zobrazował potop i jak dalece obecne stosunki na ziemi są podobne do stosunków panujących przed potopem?

⁴ Obecnie nie żyjemy w takim świecie. Ludność dzisiejszego świata nie żyje razem w pokoju i większość ludzi nie postępuje sprawiedliwie w obcowaniu ze sobą. Cnotliwość jest czymś, co się zbyt łatwo odrzuca. Nie widać większego poszanowania dla słusznych praw, i to nawet praw ludzkich, a bieżące sprawozdania wyraźnie dowodzą, że wzmaga się bezprawie. Ale szczerych ludzi najbardziej niepokoi fakt, że obecny świat przejawia bardzo mało, albo nawet nie ma już żadnego szacunku dla praw Bożych. Podobne stosunki panowały na ziemi za czasów Noego, kiedy to „wielka była złość ludzi na ziemi i wszelkie myśli ich serca tylko ku złu skłaniały się każdego dnia”. (1 Mojż. 6:5, Kr) Za ich niegodziwość Bóg wytępił tamto złe społeczeństwo ludzkie przez potop, pozwalając ujść tylko Noemu i członkom jego rodziny. Biblia określa to jako zniszczenie „ziemi”. Nie znaczy to bynajmniej, że zniszczeniu uległa literalna ziemia, zostało bowiem zniszczone tylko społeczeństwo składające się z ludzi, którzy kierowali się wówczas na ziemi jedynie swymi własnymi wyrodnymi, świeckimi ideami, a zapomnieli o Bogu. — 2 Piotra 3:5, 6.

⁵ To, co się wówczas wydarzyło, było tylko stosunkowo niewielkim pierwowzorem tego, jak Bóg zniszczy obecny, zły świat. Ostrzega przed tym sam Jezus, który powiedział: „Bo jakie były dni Noego, taka też będzie obecność Syna człowieczego.” (Mat. 24:37, NW) Przepowiedziano dokładnie, że właśnie przed końcem obecnego złego świata stosunki na ziemi będą podobne do stosunków poprzedzających potop. Zwróćmy uwagę na następujące natchnione słowa, które wskazują, jak dokładnie odpowiada to faktom: „W dni ostatnie nastaną czasy krytyczne, trudne do zniesienia. Bo ludzie będą samolubni, miłujący pieniądze, zuchwali, wyniośli, bluźniercy, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, bez miłościwej dobroci, pozbawieni naturalnych uczuć, nieprzystępni dla żadnego porozumienia, oszczercy, nie panujący nad sobą, gwałtowni, nie miłujący dobra, zdrajcy, uparci, nadęci poczuciem własnej godności, miłujący raczej rozrywki niż Boga.” (2 Tym. 3:1-4, NW) Staranne studium innych proroctw biblijnych przekonuje nas o tym, że w tych dniach ostatnich żyjemy teraz, a to oznacza, że za naszych czasów doczekany końca obecnego, złego świata.

ZGROMADZANIE OWIEC DO SPOŁECZEŃSTWA NOWEGO ŚWIATA

6, 7. (a) Jakim ludziom Jehowa okazuje obecnie miłosierdzie? (b) Co Jezus mówi o zgromadzaniu ludzi, którzy teraz miłują sprawiedliwość?

⁶ Zniszczenie obecnego, złego świata odbije się z konieczności na życiu wielkiej liczby ludzi. Jednakże w myśl zamierzenia Bożego jeszcze zanim ten świat dobiegnie końca, Bóg w swej miłościwej dobroci i w swym miłosierdziu zgromadzi spośród narodów ludzi, którzy miłują to, co jest prawe, którzy pragną, żeby kwitła sprawiedliwość, którzy przejawiają wiarę w Słowo Boże, Biblię, oraz w obietnicę nowego świata i których wiara jest tak silna, że są gotowi odwrócić się od tego starego świata oraz Jego niegodziwych metod postępowania, i dostosować się do zasad sprawiedliwości, które będą na zawsze obowiązywać w stwarzanym przez Boga nowym świecie.

⁷ Pismo Święte wyraźnie wskazuje, że ci ludzie miłujący sprawiedliwość mają być zgromadzeni za naszych czasów. Chcąc to w prosty sposób unaocznić, sam Jezus opowiedział przypowieść o „owcach i kozłach”. Ze sprawozdania o tej zapisanej w Mateusza 25:31-46 przypowieści wynika, iż poszczególni ludzie mieli być wybierani ze wszystkich narodów i w jakiś sposób odłączani od świata, aby można ich było rozpoznać jako odrębny, zgromadzony lud. Jezus wskazał jeszcze, że takie zgromadzanie ludzi o usposobieniu owiec w celu utworzenia łatwego do rozpoznania ludu miało się odbyć w obecnych dniach ostatnich, gdyż powiedział: „Mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni; i te muszę przyprowadzić, i głosu mego słuchać będą; i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.” (Jana 10:16, NT) Są to ludzie dający posłuch wezwaniu zapisanemu w Sofoniasza 2:3 (Wu): „Szukajcie Pana [Jehowy, NW], wszyscy cisi ziemi, którzyście sąd jego czynili; szukajcie sprawiedliwości, szukajcie cichości, może się jakoś ukryjecie w dzień zapalczywości Pańskiej.” — Zobacz też Izaj. 2:1-3.

8. Wobec jakiego wyboru stoją obecnie wszyscy żyjący?

⁸ A zatem wszyscy ludzie żyjący obecnie mają dogodną sposobność poznania prawdy i powzięcia potem decyzji co do swego własnego losu. Trzeba dokonać wyboru. Czy chcesz w dalszym ciągu żyć tak, jak żyje teraźniejszy zły świat? Czy chcesz nadal uczestniczyć w jego opacznych zwyczajach? Czy chcesz być jego częścią i zginąć razem z nim? Czy też chcesz poznać nowy świat, dążyć do jego sprawiedliwości oraz żyć na zawsze dla niego i w nim? Czy chcesz opuścić ten świat niesprawiedliwości i teraz żyć dla nowego świata?

9, 10. (a) Dlaczego nie wolno odkładać swej decyzji? (b) Jaką decyzję podejmą w myśl Rzymian 12:2 ludzie, którzy miłują sprawiedliwość?

⁹ Tego wyboru nie wolno odsuwać na czas nieokreślony. Jeśli się chce być mądrym, to nie można powiedzieć: „Niech no tylko najpierw nastanie ten nowy świat, to ja się wtedy zmienię. Oczywiście jestem gotów dostosować się potem do tego, czego Bóg zażąda od nas w tym nowym świecie.” Nie! Teraz jest czas, żeby zacząć żyć dla nowego świata i dawać dowody tego, że się rzeczywiście wielbi Boga w duchu i w prawdzie oraz że się jest podobnym owcy, a więc komuś, kto miłuje to, co jest prawe, „bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali”. — Jana 4:23, NT.

¹⁰ Zanim nastąpi zniszczenie tego świata w bitwie, którą Biblia nazywa Armagedonem, Jehowa Bóg daje ludziom z różnych narodów sposobność poznania prawdy, dostosowania się do niej oraz udowodnienia potem swej wiary przez szukanie sprawiedliwości i okazanie w ten sposób, że są ludźmi, którzy w doskonałym, nowym świecie Bożym prowadziliby sprawiedliwe życie, gdyby tylko otworzyła się przed nimi taka możliwość. Kto szczerze pragnie zdobyć uznanie Boże i otrzymać od Niego życie w nowym świecie, ten z radością przystanie na słowa: „I porzućcie ukształtowanie według tego systemu rzeczy, lecz bądźcie przemienieni przez przeobrażenie swego umysłu, abyście się mogli przekonać, co jest dobrą i godną przyjęcia, i zupełną wolą Bożą.” — Rzym. 12:2, NW.

11. Co sprawia, że świadkowie Jehowy tak uderzająco różnią się od innych?

¹¹ Jako rzesza chrześcijan świadkowie Jehowy starają się być posłuszni temu nakazowi biblijnemu. Stanowią oni lud zgromadzony ze wszystkich narodów. Wierzą w biblijną obietnicę nowego świata i już teraz zaczęli żyć dla niego. Z tego powodu są rzeczywiście Społeczeństwem Nowego świata. Ten prosty fakt sprawia, że tak uderzająco różnią się od innych. Ich wiara w nowy świat nie jest zjawiskiem negatywnym, lecz pozytywnym. Wiara ta jest żywa i ona skłania ich do aktywnego popierania tego, w co wierzą. Dlatego widzicie, jak zachodzą do mieszkań ludzi i opowiadają im o swej nadziei. W związku z tym mają przywilej spełniania jednego z proroctw odnoszących się do naszych czasów: „I ta dobra nowina o królestwie będzie kazana na całej zamieszkanej ziemi w celu wydania świadectwa wszystkim narodom, a wtedy przyjdzie dopełniony koniec.” (Mat. 24:14, NW) Ale oni wiedzą, że życie dla nowego świata oznacza więcej niż tylko głoszenie o nim. Żyć dla nowego świata znaczy dostosowywać się we wszystkim, co się robi, do sprawiedliwych zasad Stwórcy, i te zasady muszą dominować we wszystkich czynnościach każdego człowieka — czy to rodziców, czy dzieci, pracodawcy czy pracownika — zarówno przy pracy, jak i przy zabawie.

12. Jak świat zapatruje się na tych, którzy dostosowują swe życie do zasad nowego świata, jednak o czym powinniśmy pamiętać?

¹² Dla wszystkich, którzy obierają taką drogę, oznacza to wielką zmianę, lecz na pewno jest to zmiana na lepsze. Często taką zmianę pojmuje się fałszywie. Obecny świat kieruje się pewnymi określonymi zasadami i ideami, ale nowy świat kieruje się innymi, boskimi zasadami i celami. Gdy się dostosowujemy do tych ostatnich, wówczas światu może się to wydawać dziwne, ponieważ nie zgadzamy się już z jego sposobem myślenia i postępowania. Może to nawet wywołać wrogość i opór ze strony pewnych ludzi, o których dotąd myśleliśmy, że są naszymi przyjaciółmi. Ale czy Jezus nie doświadczył tego samego? I czy apostoł Piotr nie napisał: „Ponieważ nie biegniecie z nimi dalej w tym kierunku (...) są tym zdziwieni i wciąż mówią o was obelżywie”? (1 Piotra 4:4, NW) Lecz chrześcijanin zmierza w swym życiu przede wszystkim do tego, żeby się podobać Bogu i dlatego jest rzeczą ważną, abyście wiedzieli, „jak macie postępować i podobać się Bogu [a nie tylko ludziom]”. — 1 Tes. 4:1, NW; Kol. 1:10; 1 Tes. 2:4.

13. Dlaczego w początkowym okresie istnienia chrystianizmu ludzie stawali wobec podobnej kwestii spornej?

¹³ Jeżeli szczerze pragniesz otrzymać od Boga życie w Jego nowym świecie, to w twoim interesie leży staranne rozpatrzenie pewnych zasad prowadzenia się obowiązujących ludzi, których Bóg zgromadza obecnie do jednego stada na stronę swej łaski i błogosławieństwa tworząc z nich Społeczeństwo Nowego Świata. Decyzje, które masz powziąć, są podobne do decyzji, które musieli podejmować ludzie żyjący w początkowym okresie istnienia chrystianizmu, kiedy po raz pierwszy usłyszeli prawdę głoszoną przez apostołów. Musieli się zdecydować, czy mają w dalszym ciągu prowadzić dotychczasowy tryb życia odpowiadający trybowi życia narodów, wśród których przebywali, czy też chcą dokonać zmiany koniecznej do zaskarbienia sobie łaski u Stwórcy.

ZASADY ŻYCIA WEDŁUG WZORU NOWEGO ŚWIATA

14, 15. Jaki tryb życia mieli porzucić chrześcijanie w Efezie w myśl nakazu apostoła Pawła?

¹⁴ Około roku 60 albo 61 po Chr. apostoł Paweł napisał list do chrześcijan w Efezie. Zanim członkom tego wczesnego zboru ogłoszono prawdę, żyli oni zupełnie tak samo jak inni ludzie z narodów. Ale taki tryb życia nie podobał się Bogu. Dlatego Paweł napisał im, żeby „już tak nie postępowali, jak w niepopłatnym stanie swych umysłów postępują też narody, które są przy tym w ciemności pod względem duchowym i którym życie należące do Boga jest obce, a to z powodu tkwiącej w nich niewiedzy, z powodu nieczułości ich serc. Wyzbywszy się wszelkiego poczucia moralności, oddały się rozwiązłemu trybowi życia, aby chciwie uprawiać wszelkiego rodzaju nieczystość.” — Efez. 4:17-19, NW.

¹⁵ Czy w prowadzeniu takiego trybu życia biorą przykład z Chrystusa Jezusa? Na pewno nie! „Lecz wyście się nie uczyli, że taki jest Chrystus, jeśli go w ogóle słyszeliście i jeśli zostaliście przez niego pouczeni — jako że prawda jest w Jezusie — że powinniście odłożyć starą osobowość, która odpowiada waszemu poprzedniemu trybowi życia i która jest zepsuta z powodu swych zwodniczych pragnień; że jednak powinniście się stać nowymi w sile pobudzającej wasz umysł i przybrać nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i miłościwej dobroci.” — Efez. 4:20-24, NW.

16. O jakiej zasadzie mówi Paweł w Efezjan 4:25?

¹⁶ Następnie apostoł ciągnie rzecz dalej nazywając po imieniu pewne złe rzeczy, które czyniły narody, a których nie wolno czynić chrześcijanom. To, co on ma do powiedzenia, jest równie ważne dla nas, którzy żyjemy w czasie końca obecnego systemu rzeczy, jeżeli chcemy brać przykład z pierwszych chrześcijan i jeżeli chcemy się dowiedzieć, jak trzeba żyć, by sobie zaskarbić u Boga Jego uznanie i upodobanie. Przede wszystkim zwróćmy uwagę na to, że w wierszu 25 czwartego rozdziału listu do Efezjan powiedziano nam, abyśmy ‚mówili prawdę każdy ze swym bliźnim’. Tę samą zasadę Jehowa wyłuszczył setki lat wcześniej przez swego proroka Zachariasza (rozdz. 8, wiersze 16 i 17): „Teć są rzeczy, które czynić będziecie: Prawdę mówcie każdy z bliźnim swoim, prawy i spokojny sąd czyńcie w bramach waszych; A jeden drugiemu nic złego nie myślcie w sercach waszych, a w krzywoprzysięstwie się nie kochajcie; bo to wszystko jest, czego nienawidzę, mówi Pan [Jehowa, NW].”

17, 18. (a) Jak ludzie z tego starego świata zapatrują się na nieuczciwość? (b) Przytocz kilka powodów, dla których ludzie kłamią.

¹⁷ Nieuczciwość, przejawiająca się w formie kłamstw, oszustw, kradzieży i krętactw, jest w dzisiejszym świecie aż nadto rozpowszechniona. Można się z nią spotkać we wszystkich warstwach społecznych wśród ludzi w różnym wieku. Nie tylko dzieci kłamią, aby coś nie wyszło na jaw, gdy się stwierdza, że postąpiły niewłaściwie, lecz także dorośli są nieuczciwi w obcowaniu ze sobą i w sprawach handlowych, starając się uniknąć odpowiedzialności za jakiś dług czy zaciągnięte zobowiązanie bądź też chcąc zatuszować popełnioną nieprawość. Dlatego ludzie coraz bardziej tracą wzajemne zaufanie do siebie. Niektórzy nawet twierdzą, że skoro inni są nieuczciwi, to nie ma w tym nic złego, gdy i oni tak postępują. Jeśli jednak chcemy robić to, co jest właściwe, to nie możemy już dłużej tak postępować „jak w niepopłatnym stanie swych umysłów postępują też narody”!

¹⁸ Ludzie z różnych przyczyn nie są uczciwi wobec innych, uciekając się do kłamstwa i wprowadzania w błąd. Jak już wspomniano, jedną z tych przyczyn jest fakt, że chcą uniknąć kary za popełnione wykroczenie. Strach niewątpliwie wywiera ogromny wpływ na życie wielu ludzi i jest jednym z pierwszych powodów do kłamstwa. W niektórych krajach mieszkańcom wpaja się strach przed „duchami” zmarłych przodków i od dzieciństwa uczy się ich oszukiwania tych „duchów” w celu uchronienia się od nieszczęścia. Ludzie, którzy wyznają takie poglądy często dochodzą w swych myślach do tego, że dopuszczenie się w takich wypadkach kłamstwa i oszustwa przestają uważać za coś złego, lecz takie poglądy z całą pewnością przynoszą szkodę ich sumieniu a przy tym osłabiają ich zdolność mówienia w obcowaniu z innymi prawdy a nie kłamstwa. Niektórzy stoją na stanowisku, że kłamstwo tylko wtedy jest nie na miejscu, gdy się ktoś da na nim przyłapać, ale ten, kto się nie da przyłapać, postępuje „mądrze” i dokonuje czegoś godnego podziwu. Ma się rozumieć, taki pogląd na to, co jest słuszne, a co niesłuszne, jest opaczny. Inni znów kłamią z powodu pychy. Można doprawdy powiedzieć, że są ludzie, którzy przez całe życie okłamują innych, podając się za kogoś, kim wcale nie są, i zmyślając na poparcie swych twierdzeń nieprawdziwe relacje o swoich bohaterskich czynach. Jeszcze inni rozmyślnie kłamią w celu okpienia i wprowadzenia w błąd swych bliźnich, wyrządzając im w ten sposób krzywdę dla samolubnego zysku.

19. Dlaczego w Społeczeństwie Nowego Świata nie ma miejsca na kłamstwa i oszustwa?

¹⁹ Gdy ktoś poznaje prawdę ze Słowa Bożego, wówczas widzi potrzebę odrzucenia wszystkich przejawów nieuczciwości. Miejsce strachu zajmuje u nich miłość, miłość do Jehowy, do Jego zasad i do chrześcijańskich braci. Kiedy ludzie, którzy przedtem wierzyli, że ich przodkowie w dalszym ciągu żyją gdzieś jako „duchy”, dowiadują się, że oni leżą naprawdę martwi w grobie i nigdzie nie żyją, przestają się ich bać i nie myślą już o tym, żeby ich oszukiwać. Chrześcijanin wie, że Boga nie zdoła wprowadzić w błąd i gdyby nawet próbował oszukać czy okłamać innych ludzi, to przecież nie uda mu się oszukać Jehowy, który potrafi odczytać najskrytsze myśli serca, a Jego dezaprobata może pociągnąć za sobą fatalne skutki. Pycha — dalsza przyczyna kłamstw — jest czymś, czego Bóg nienawidzi, natomiast pokorę On pochwala! Dlatego w pomnażającym się Społeczeństwie Nowego Świata nie ma miejsca na oszustwa, kłamstwa i inne formy nieuczciwości. — 1 Kor. 4:5; 1 Tes. 2:4; Dzieje 5:3-5; Mich. 6:8; 1 Jana 4:18; Mat. 22:37-39; Przyp. 16:5.

UCZCIWOŚĆ POD RÓŻNYM WZGLĄDEM

20. Czego świadkowie Jehowy powinni się słusznie wystrzegać, mimo że darzą się wzajemnie zaufaniem?

²⁰ Wśród tych, którzy są teraz wybierani z narodów tego świata i zgromadzani w jedno „stado” owiec Jehowy, nieufność i podejrzliwość panujące w społeczeństwie starego świata, zostają zastąpione zaufaniem i dowierzaniem. Nawet już teraz trzymanie się zasad Słowa Bożego tak zmienia życie ludzi, że mogą się radować społecznością chrześcijańską, nie potrzebując żywić obaw nurtujących społeczeństwo starego świata. To wcale nie znaczy, że świadkowie Jehowy to łatwowierny lud, który można bez trudu oszukać i który każdego już od pierwszego wejrzenia darzy pełnym zaufaniem. Przeciwnie, świadkowie zachowują rozsądną ostrożność i są czujni w obcowaniu z każdym, kto w złej woli próbuje się wślizgnąć do ich społeczności dla osobistego zysku, nadużywając uprzejmości i ufności, panujących w Społeczeństwie Nowego Świata. Kto żywi takie złe zamiary, ten rychło okaże swoimi uczynkami, że nie miłuje z całego serca prawdy i sprawiedliwości, a dojrzali chrześcijanie szybko przejrzą Jego obłudną maskę. — Mat. 7:20.

21. Dlaczego zasada uczciwości obowiązuje też chrześcijan prowadzących sklepy?

²¹ A co można powiedzieć o właścicielu sklepu czy kierowniku jakiegoś przedsiębiorstwa? Czy dla wytrzymania konkurencji i osiągania większych zysków wolno mu jako chrześcijaninowi uciekać się do oszukańczych metod? Następująca zasada biblijna zawiera trafną odpowiedź na to pytanie: „Nie uczyńcie żadnej niesprawiedliwości w sądzie, ani w miarze długości, ani w wadze (...) Będziecie mieli szale sprawiedliwe, ciężarki sprawiedliwe [dokładne, NW]”. A zatem chrześcijański kupiec nie powinien oszukiwać swych klientów, dając im za ich pieniądze za małą miarę czegoś, bądź też sprzedając im gorsze produkty w celu osiągnięcia nieuczciwego zysku. Również ze swymi pracownikami powinien się obchodzić sprawiedliwie i uczciwie. — 3 Mojż. 19:35, 36, Kr; Kol. 4:1.

22. Jaki jest cel wyjaśnień podanych w tym artykule?

²² To nie znaczy, że chrześcijanin ma prawo chodzić do ludzi i mówić im, jak mają prowadzić swe sklepy, jak gdyby był sędzią w takich sprawach. To, co tutaj piszemy, nie stanowi próby wskazywania ludziom światowym, jak mają się prowadzić w życiu. Przedstawiono tu jedynie zasady, na których się opiera życie chrześcijańskie, aby pomóc ludziom, którzy pragną porzucić tryb życia narodów i dostosować swe życie do sprawiedliwości Społeczeństwa Nowego świata.

23. Jak można być nieuczciwym w swej pracy i z jakiego istotnego powodu chrześcijanin powinien pilnie wykonywać swą pracę?

²³ Ta sama zasada uczciwości ma zastosowanie do osób zatrudnionych w charakterze pracowników. Kto się zgadza pracować u kogoś za umówione wynagrodzenie, ten powinien dotrzymywać warunków tej umowy. Kto z lenistwa nie wykonuje wyznaczonej mu pracy, ten w gruncie rzeczy jest nieuczciwy. Nieuczciwie postępuje również ten, kto się zgodził pracować dla pracodawcy przez pewien określony czas, za co otrzymuje wynagrodzenie, ale potem spędza ten czas na czymś innym, nawet gdyby mu się zdawało, że to drugie zajęcie jest bardziej interesujące czy też pożyteczniejsze dla niego samego, a może i dla drugich. Wykorzystywanie w ten sposób czasu swego pracodawcy bez jego wiedzy i zezwolenia jest niedotrzymywaniem umowy. Uczciwy, pilny pracownik zjednuje sobie szacunek i dobrą opinię. (1 Tes. 4:11, 12) Chrześcijański pracownik czy służący wykonuje swą pracę dobrze i to nie tylko dlatego, żeby się podobać ludziom lub zdobyć ich uznanie, ale dlatego, że jest słuszne, gdyż jest uczciwe, a chrześcijanin wie, że taki sposób postępowania podoba się Jehowie i zapewnia u Niego nagrodę. W Efezjan 6:5-8 (NW) apostoł Paweł pisze: „Wy, niewolnicy, bądźcie posłuszni tym, którzy są waszymi panami w sensie cielesnym, z bojaźnią i drżeniem w szczerości swych serc, tak jak Chrystusowi, nie służąc dla oka jako ci, którzy się przypodobują ludziom, ale jako niewolnicy Chrystusa, pełniąc wolę Bożą z całej duszy. Bądźcie niewolnikami o dobrych skłonnościach, jako Jehowie, a nie ludziom, bo wiecie, że każdy cokolwiek dobrego zrobi, otrzyma to z powrotem od Jehowy.” — Porównaj z tym Kol. 3:22-25.

24. Jaką jeszcze zasadę życia na sposób nowego świata wyszczególniono w Efezjan 4:28?

²⁴ W 4 rozdziale listu do Efezjan, w wierszu 28 (NT), apostoł wyszczególnia dalszą zasadę obowiązującą w życiu na sposób nowego świata: „Kto kradł, niech więcej nie kradnie, a raczej niech [ciężko, NW] pracuje, robiąc rękoma swemi to, co jest dobrego, aby miał z czego udzielać potrzebującym.” Kraść znaczy zabierać coś, do czego nie ma się prawa, i to potajemnie, gdy nikt nie widzi. Jest rzeczą zrozumiałą, że włamanie się do domu nocą pod nieobecność właściciela i zabranie pieniędzy lub innego mienia, na przykład odzieży, jest kradzieżą. Ale jak się przedstawia sprawa, gdy ktoś będąc pracownikiem czy służącym w domu albo w biurze względnie w fabryce, zarządza artykułami spożywczymi, materiałami bądź jakimkolwiek sprzętem? Czy ma prawo przywłaszczyć sobie takie rzeczy?

25. Jakie pytania można sobie zadać, aby się ustrzec od popełnienia kradzieży?

²⁵ W pewnych gminach wiejskich niektórych krajów przyjął się zwyczaj, zezwalający podróżnemu na wzięcie sobie trochę żywności, aby po zaspokojeniu głodu mógł kontynuować swą podróż. Taki zwyczaj jest wyrazem wyrozumiałości i godnej pochwały gościnności. Tam, gdzie ten zwyczaj panuje, znają go wszyscy mieszkańcy gminy i gdy podróżny pod nieobecność właściciela weźmie sobie coś do zjedzenia, w żadnym wypadku nie uważa się tego za kradzież. Ten zwyczaj przypomina nam zarządzenie wydane w ramach Prawa żydowskiego w związku z obcymi, podróżnymi lub biednymi. (Zobacz 3 Mojż. 19:9, 10) Ale zwyczaje się zmieniają i chociaż ten zwyczaj utrzymuje się nadal w pewnych okolicach wiejskich, to jednak nie jest powszechnie przyjęty, na przykład w wielkich miastach, gdzie panuje nowoczesna cywilizacja. Trzeba się zatem dostosować do zwyczajów miejscowości, w której przebywamy. Jeżeli więc chcemy wiedzieć, co jest kradzieżą, a co nie, to niezawodną wskazówką będzie odpowiedź na następujące pytanie: „Czy mam prawo to zabrać?”, to znaczy: „Czy mam zezwolenie właściciela na zużycie względnie zabranie danych artykułów spożywczych bądź materiałów?” Jeśli to jest własność pracodawcy, należy zadać sobie pytanie: „Czy wziąłbym tę rzecz, gdyby mój pracodawca był obecny i widział, że ją zabieram?” Jeżeli dojdziesz do wniosku, że musiałbyś odpowiedzieć przecząco, to wiesz, że zabranie danej rzeczy byłoby popełnieniem kradzieży.

26. Co jest w stanie czynić uczciwy i pilny pracownik?

²⁶ W myśl rady apostoła chrześcijanin powinien ciężko pracować, robiąc swymi rękoma to, co jest dobre, a nie złe; gdy jest uczciwy i pilny, wówczas nie potrzebuje kraść, aby mieć co jeść. Przeciwnie, zaspokaja on nie tylko własne potrzeby, jak również potrzeby swej żony i dzieci, jeżeli jest żonaty, ale jest też w stanie pomóc współchrześcijanom w zborze, którzy ze względu na jakąś stratę lub nieszczęśliwy wypadek mogą nie być w tak korzystnej sytuacji. Prócz tego jest w stanie przyczyniać się swymi datkami do pokrywania niezbędnych wydatków miejscowego zboru, do popierania dzieła głoszenia w danej okolicy dobrej nowiny o Królestwie Bożym.

27, 28. (a) Pod Jakim względem ludzie, którzy pożyczają pieniądze, często postępują nieuczciwie? (b) Co Biblia mówi o tych, którzy nie chcą spłacać zaciągniętego długu? (c) Jakie dobre przymioty chrześcijanin powinien pielęgnować, a jakich złych przymiotów powinien się wyzbywać?

²⁷ Obecny, stary system rzeczy jest przesiąknięty samolubstwem. Ludzie okazują to swym ustosunkowaniem się do życia, ponieważ starają się zdobyć możliwie jak najwięcej, dając w zamian za to możliwie jak najmniej. Do tego samolubstwa odwołują się przywódcy polityczni i religijni, gdy szukają poparcia dla swoich organizacji. Samolubstwo przejawia się również w tym, że ludzie są skorzy do pożyczania od kogoś pieniędzy, lecz ociągają się z oddaniem, a często pożyczający w ogóle nie ma zamiaru nigdy oddać długu. Niektórzy usiłują to nawet usprawiedliwiać, mówiąc, że w pożyczaniu od bogatego z zamiarem nie oddania mu pożyczki nie ma właściwie nic zdrożnego, gdyż bogaty nie potrzebuje przecież tych pieniędzy. Jakże często następstwem nie spłaconych długów są kłótnie i spory. Dlatego w Psalmie 37:21 (NW) napisano: „Zły pożycza i nie oddaje.”

²⁸ Jehowa nie błogosławi złym. On nie błogosławi ludziom, którzy samolubnie interesują się jedynie tym, żeby brać z życia, ile się tylko da, czyniąc przy tym możliwie jak najmniej dla innych. Kto chce żyć w nowym świecie, ten w miejsce samolubstwa musi pielęgnować miłość a w miejsce chciwości ducha dawania. Zamiast się zadłużać w celu pomnożenia swego materialnego stanu posiadania, chrześcijanin uczy się zadowalać tym, co jest niezbędne, pracując sumiennie, aby to osiągnąć uczciwą pracą. Apostoł Paweł wystrzegał się obarczania swych braci zbytecznymi brzemionami. Nie wykorzystywał swego stanowiska apostoła do materialnego wzbogacenia się kosztem swych współchrześcijan. Nie pożądał ich ‚srebra ani ich złota’. Jako sługa pełnoczasowy, jako apostoł, cenił sobie każdą pomoc otrzymaną od zborów, bo dzięki temu cały swój czas mógł poświęcać służbie kaznodziejskiej, ale gdzie nie otrzymał takiego dobrowolnego wsparcia, był gotów pracować własnymi rękoma przy wyrabianiu namiotów, aby w ten sposób zaspokoić swe potrzeby materialne. — Dzieje 20:33, 34; 18:3; 1 Tes. 2:9.