„Ręka” w Piśmie świętym
NASZA niezrównana ręka ze swym kciukiem, który może być przeciwstawiony wszystkim innym palcom, jest wymownym świadectwem mądrości i kwalifikacji naszego Stwórcy. Bez niej człowiek byłby jeszcze bardziej ograniczony w swych czynnościach.
Ręka często jest wspominana w Piśmie świętym — około dwa tysiące razy. Uchodziła ona na przykład za miarę. Szerokość dłoni stanowiła 7,5 cm. Piędź (odległość od końca kciuka do końca małego palca przy rozciągniętej dłoni) stanowiła 22,5 cm, czyli pół łokcia (1 łokieć = 45 cm). Jeśli więc czytamy, że olbrzym Goliat miał wysokość sześciu łokci i jednej piędzi, wtedy znaczy to, że jego wysokość wynosiła prawie 3 metry. — 2 Mojż. 37:12; 1 Sam. 17:4.
Ręce używane też były przy modlitwie, lecz nie po to, aby je dla pozoru pobożnie składać, lecz żeby je znacząco i błagalnie podnosić ku Jehowie Bogu, jak to król Salomon uczynił przy poświęceniu świątyni: „Salomon (...) wyciągnął ręce swoje ku niebu i rzekł: Panie [Jehowo, NW] Boże Izraelski, niemasz tobie podobnego Boga.” O mądrości jest powiedziane, że woła tych, którzy jej potrzebują i wyciąga ku nim swą rękę. Z drugiej strony powiedziano o Bogu, że wyciągnął rękę swoją przeciw swym nieprzyjaciołom, gdy nad nimi wykonał swój wyrok. — 1 Król. 8:22, 23; Ezdr. 9:5; Neh. 8:6; Przyp. 1:24; Izaj. 5:25; 31:3.
Ręce odgrywały też ważną rolę w służbie kapłanów lewickich, szczególnie przy wprowadzeniu kogoś na urząd. Aaron i jego synowie kilkakrotnie wkładali swe ręce na pewne zwierzęta ofiarne, aby wskazać, że reprezentowały ich albo że na ich korzyść miały być ofiarowane. Pewne dary ofiarne wkładane były Aaronowi i jego synom na ręce. Przez to zostało zobrazowane, że Bóg jakby mocą i władzą „napełnia” ręce Jezusa Chrystusa i członków jego ciała, aby Mu mogli w godny przyjęcia sposób służyć jako kapłani. — 3 Mojż. 8:14, 18, 22, 27.
Ugoda u starożytnych Izraelitów potwierdzana była uściskiem dłoni. Uchodziło to poniekąd za podpis. „I dali ręce swe, że mieli porzucić (pogańskie) żony swe.” Jeśli ktoś chciał ręczyć za kogo innego, poświadczał to podaniem ręki. Mądry pisarz Przypowieści ostrzega jednak przed tym słowami: „Bardzo sobie szkodzi, kto za obcego ręczy; ale kto się chroni rękojemstwa, bezpieczny jest.” — Ezdr. 10:19; Przyp. 11:15; 6:1; 17:18; 22:26.
Jak o tym czytamy w Chrześcijańskich Pismach Greckich, ręce używane też były przy dokonywaniu cudownych uzdrowień: „A o zachodzie słońca wszyscy, którzy mieli chorych na rozliczne niemoce, przywiedli ich do niego. A on kładł ręce na każdego i uzdrawiał ich.” Również duch święty udzielany był przez wkładanie rąk: „Wtedy wkładali na nich ręce i otrzymywali ducha świętego.” A gdy duch święty oznajmił zborowi w Antiochii, że wolą Bożą jest, aby Pawła i Barnabasza odłączono dla specjalnego dzieła, „po odprawieniu postów i modlitw, włożyli na nich ręce i wyprawili ich”. Zresztą Barnabasz z powodu tego zlecenia nazwany był apostołem, a więc nie dlatego, że należał do dwunastu uczniów, których Jezus kiedyś wysłał, lecz dlatego, że był jednym z tych dwóch, którzy wysłani byli przez zbór w Antiochii. — Łuk. 4:40; Dzieje 8:17; 13:1-3; 14:14, NDą.
Często ręka używana też jest w Biblii jako symbol zastosowanej mocy Jehowy Boga czy człowieka. „Tedy była ciężka ręka [zastosowana moc] Pańska nad Azotczany.” Judzie obiecane było: „Ręka twoja będzie na szyi nieprzyjaciół twoich.” — 1 Sam. 5:6; 1 Mojż. 49:8. Zobacz też 2 Mojż. 6:1; 9:3.
Ręce są także symbolem czynności i współpracy. Prorok Obed rzekł do wiernego króla Azy i jego ludu: „Przetoż wy zmacniajcie się, a niech nie słabieją ręce wasze; bo czeka zapłata pracy waszej.” Król Saul zaś zadał wielu kapłanom śmierć, ponieważ współpracowali z Dawidem; ‚bo też ręka ich była z Dawidem’. — 2 Kron. 15:7; 1 Sam. 22:17.
Ponieważ morderca używa swych rąk, aby kogoś zabić, przeto mówi się o nich, że „są pełne krwi”. Piłat daremnie próbował zrzucić z siebie odpowiedzialność przez umycie swoich rąk. — Izaj. 1:15; Mat. 27:24.
Kto właściwie ceni wszystko, co otrzymał od Boga, w tym też swoje ręce, ten słucha rady: „Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej.” Tak jest, wszystko co czynimy, powinniśmy czynić według naszych najlepszych możliwości, to jest z całej duszy. — Kazn. 9:10; Kol. 3:23.