Odważny w naszych czasach jak Dawid
ŻYJEMY w dniach pełnych niebezpieczeństw. Nie daremnie zostały one określone jako „czasy krytyczne, trudne do zniesienia”. Potrzeba dużo odwagi, aby je znieść. Lecz co to jest odwaga? Odwagę objaśnia się między innymi jako „duchową, czyli moralną moc; śmiałą, przytomną postawę wobec niebezpieczeństwa i zdolność do takiej postawy; gotowość narażania się na niebezpieczeństwo; stawianie czoła niebezpieczeństwom; pozostawanie nieustraszonym; wytrwałe pokonywanie trudności”. — 2 Tym. 3:1, NW.
Być uczciwym w interesach, gdy nie są uczciwi konkurenci, wymaga odwagi, żeby móc przyznać się do błędu również trzeba odwagi. Jednak szczególnie dużo odwagi obecnie potrzeba, aby płynąć pod prąd opinii publicznej, nie brać udziału w szalonej pogoni za rozrywkami i bogactwem, i stawiać czoło upadkowi obyczajów. W rzeczy samej, czynienie tego, co się uważa za słuszne i życie według tego przekonania, nie oglądając się na to, co czynią inni wymaga odwagi.
Takie męstwo w dzisiejszych czasach spotykamy już bardzo rzadko. Znacznie czyściej występuje śmiałość, którą często też określa się jako odwagę. Jednak między śmiałością a odwagą jest duża różnica. Odwaga opiera się na zasadach, natomiast śmiałość raczej na sile cielesnej, uczuciach lub ukrytych motywach. W wypadku zapaśnika można mówić o śmiałości, przy czym jemu chodzi o sławę lub pieniądze. Śmiałość żołnierza może pochodzić z namiętności zabijania albo ze świadomości, że jest lepiej uzbrojony niż przeciwnik. Jednak odwaga nie wypływa z uczucia posiadania cielesnej przewagi nad innymi, lecz z duchowej lub moralnej siły, która powstaje dzięki wierności wobec zasad.
Biblia donosi nam o wielu mężach, którzy posiadali odwagę jakiej i my dzisiaj potrzebujemy. Jednym z nich był Dawid, który zabił olbrzyma Goliata. Już jako pastuszek wykazał on zdumiewającą odwagę, ponieważ powierzone mu stado ojca obronił nawet przed dzikimi zwierzętami. Jak on to uczynił, opowiedział o tym raz królowi Saulowi: „Pasał sługa twój, trzodę ojca swego, a gdy przychodził lew i niedźwiedź, a porywał barana z stada, tedym go gonił, i biłem go, i wydzierałem z paszczęki jego; a gdy się rzucał na mnie, ułapiwszy go za gardło jego, tłukłem go i zabijałem go. I lwa i niedźwiedzia zabił sługa twój.” To na pewno wymagało męstwa. — 1 Sam. 17:34-36.
Jako siedemnastoletni młodzieniec Dawid wystąpił przeciwko Goliatowi, olbrzymowi liczącemu blisko trzy metry, który walczące szeregi Izraela swym zastraszającym wyglądem czynił całymi dniami niezdolne do walki i potem dzień po dniu z nich szydził. Z niespotykaną odwagą przystąpił Dawid do olbrzyma, i spokojnie bez bojaźni wywołał go słowami: „Ty idziesz do mnie z mieczem i z oszczepem, i z tarczą, a ja idę do ciebie w imieniu Pana [Jehowy] zastępów, Boga wojsk Izraelskich, któremuś urągał. Dziś cię poda Pan [Jehowa] w ręce moje, a zabiję cię, i odejmę głowę twoją od ciebie (...) a pozna wszystka ziemia, że jest Bóg w Izraelu.” Przy pomocy procy pasterskiej wyrzucił on jeden gładki kamień, którym położył olbrzyma na ziemię. Co za odważny czyn! — 1 Sam. 17:45-50.
Także i później Dawid wykazał swą odwagę. On tak bardzo zachwycił mężczyzn, którzy szli z nim do walki, że kobiety w Izraelu śpiewały: „Poraził Saul swój tysiąc, ale Dawid swoich dziesięć tysięcy.” To pobudziło Saula do bezmyślnej zazdrości i roznieciło w nim nienawiść. Z tego powodu kilkakrotnie usiłował Dawida zabić. Dawid znalazł w końcu schronienie w jaskini Adullam i tam zgromadzili się przy nim jego bracia i cały dom jego ojca, jak również setki uciśnionych. Chociaż ścigany jak dzikie zwierzę i prześladowany przez króla Saula i jego żołnierzy, Dawid pozostał odważny. Udowodnił on to wielokrotnie. Na przykład dwukrotnie miał sposobność zabicia Saula, lecz on wzbraniał się odbierać życie człowiekowi, który nastawał na jego życie. — 1 Sam. 18:7; 22:1, 2.
Stawszy się królem, Dawid swoimi wyprawami wojennymi zdobył cały teren, który Bóg obiecał jego narodowi. Te wyprawy wojenne wymagały odwagi. Możemy to poznać po tym, że Dawid kilkakrotnie pytał Jehowę, czy powinien iść do walki, czy też nie. W ten sposób on również pokazał, że poddał się kierownictwu Bożemu i swoje wyprawy wojenne nie przeprowadzał dla samej tylko radości zdobywania.
Jednak co dało Dawidowi tyle odwagi? Przede wszystkim wielka wiara w Jehowę: „Pan [Jehowa], który mię wyrwał z mocy lwa, i z mocy niedźwiedzia, tenże mię wyrwie z rąk Filistyna tego.” Także jego miłość do sprawiedliwości pomagała mu być odważnym: „Uciekają niezbożni, choć ich nikt nie goni; ale sprawiedliwi jako lwie młode są bez bojaźni.” Również miłość do Jehowy Boga i do jego narodu dodawała mu odwagi: „Nie ma bojaźni w miłości, ale miłość doskonała odrzuca bojaźń, ponieważ bojaźń sprawia powściągliwość.” W rzeczy samej wiara w Jehowę Boga, miłość do sprawiedliwości i miłość do Boga i swych bliźnich dały Dawidowi tę zdumiewającą odwagę. — 1 Sam. 17:37; Przyp. 28:1; 1 Jana 4:18, NW.
Jeżeli chcesz w naszych czasach być odważnym jak Dawid, to musisz również posiadać te trzy przymioty. Wiara w Jehowę Boga daje ci ufność i wewnętrzną pewność, tak, że nie potrzebujesz stosować nieuczciwych metod twych konkurentów, aby zapewnić sobie utrzymanie. Umiłowanie sprawiedliwości daje ci siłę przyznania się do błędu. A miłość do Boga i do bliźnich daje ci odwagę, aby płynąć pod prąd i czynić to, co podoba się Bogu i co twoim bliźnim służy ku dobremu, choćby nawet nie zawsze mogli to poznać.
Żeby być odważnym tak jak Dawid, musisz studiować Słowo Boże. Tylko przez to zdobędziesz potrzebną wiarę, konieczne zrozumienie tego, co jest słuszne oraz niezbędną miłość do Boga i do twego bliźniego.