Pytania czytelników
● W Dziejach Apostolskich 11:8 czytamy wypowiedź Piotra: „Żadną miarą, Panie! albowiem nigdy nic pospolitego albo nieczystego nie wchodziło w usta moje.” Czy mamy to tak rozumieć, że w owym czasie Piotr pod tym względem wciąż jeszcze trzymał się Prawa Mojżeszowego?
Pismo Święte jasno wykazuje, że Prawo Mojżeszowe, które określało pewne zwierzęta jako czyste lub nieczyste, utraciło swą moc przez śmierć Jezusa Chrystusa: „On [Jehowa] przywrócił wam życie wraz z nim, darowując wam wszystkie winy wasze, wymazując skrypt dłużny, obciążający nas swym oskarżeniem; owszem, zniszczył go przytwierdzając go do krzyża [do pala tortur, NW].” — Kol. 2:13, 14, Kow.
Ponieważ zniesienie tego Prawa oznaczało niesłychane zmiany w życiu naśladowców Chrystusa, więc nic dziwnego, że do pełnego uświadomienia sobie tego faktu potrzebowali czasu; dlatego też Piotr, choć od śmierci Chrystusa upłynęło już ponad trzy lata, widocznie nie jadł jeszcze żadnego ceremonialnie nieczystego pokarmu. Pewne znaczenie miała tu niewątpliwie okoliczność, że żył w środowisku żydowskim. Gdyby otwarcie drwił z ograniczeń Prawa pod tym względem, najprawdopodobniej spowodowałby rozruchy podobne do tych, które wybuchły, gdy pewni Żydzi pomyśleli, że Paweł naruszył świętość świątyni przez wprowadzenie do niej człowieka nie obrzezanego. — Dzieje 21:27-32.
Jednak z pouczenia, którego Jehowa udzielił wtedy Piotrowi w związku z kwestią przyjęcia pogan do duchowego ciała Chrystusowego, niewątpliwie Piotr wyciągnął również wniosek, że odtąd nie ma już żadnych nieczystych pokarmów — oczywiście nieczystych w sensie religijnym. Okoliczność, że te prawdy pierwotny zbór chrześcijański przyswajał sobie stopniowo, uwypukla się w wydarzeniach opisanych w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich, gdzie czytamy o apostołach i starszych mężach zebranych w Jeruzalem celem rozpatrzenia takich spraw, jak obrzezanie i jedzenie mięsa ofiarowanego bałwanom. A nie od rzeczy będzie tu zauważyć, że skoro wola Boża względem Jego sług była jedynie stopniowo wyjaśniana w czasach, gdy w zborze chrześcijańskim obecni byli natchnieni apostołowie, to ileż więcej powinniśmy oczekiwać, że za naszych dni wola Boża też tylko stopniowo będzie wyjaśniana Jego sługom na ziemi, mianowicie klasie „niewolnika wiernego i rozumnego” oraz towarzyszącym jej „drugim owcom”. — Mat. 24:45-47, NW; Jana 10:16; Przyp. 4:18.
● Co oznacza werset z Ewangelii Łukasza 23:34 i dlaczego umieszczono go w Piśmie Świętym Przekładu Nowego Świata? Czyż część tego tekstu nie jest sfałszowana?
Ta część tekstu z Łukasza 23:34, która została zakwestionowana, brzmi: „Ale Jezus powiedział: ‚Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.’” (NW) Słowa te zamieszczono w Przekładzie Nowego Świata dlatego, że występują w manuskryptach Synaickim i Aleksandryjskim, w kodeksie Ephraemi rescriptus, w łacińskiej Wulgacie i w wersjach syryjskich, zarówno Kuretońskiej, jak i w Peszitcie. Na korzyść tych słów przemawia więc pokaźna lista autorytetów.
Jednak słowa, o które chodzi w pytaniu, w Piśmie Świętym Przekładu Nowego Świata ukazują się w klamrach. Jest tak dlatego, że grecki tekst Westcotta i Horta, na którym oparto Przekład Nowego Świata podaje te słowa w podwójnych nawiasach. Takimi podwójnymi nawiasami ci uczeni grecyści zaznaczali, że dokumenty nie poświadczają danych słów jednogłośnie. Istnieje kilka bardzo dobrych manuskryptów, które opuszczają te słowa, a wśród nich znajduje się znany Manuskrypt Watykański nr 1209, Kodeks Bezy oraz synaicki kodeks przekładu syryjskiego. Po rozważeniu stanowiska zarówno jednej, jak i drugiej grupy autorytetów Komitet Nowego Świata do Tłumaczenia Biblii podczas rewizji tego przekładu postanowił zamieścić omawiane słowa, tym bardziej że w zrewidowanym wydaniu nie przywidywano uwag marginesowych i kwestia sprowadzała się do tego, czy pozostawić te słowa w tekście, czy też całkiem je opuścić.
W przeszłości omawiane słowa były kwestionowane głównie dlatego, że nie występują w Manuskrypcie Watykańskim nr 1209. Wydaje się jednak, że sam ten fakt nie powinien tak mocno zaważyć na ich niekorzyść, skoro znajdują się w wielu innych autorytatywnych manuskryptach. Takie właśnie jest zgodne stanowisko współczesnych znawców, gdyż słowa te pojawiają siew tekście przekładów: Revised Standard Version, A New Translation of the Bible Jamesa Moffata, The New English Bible i The New Testament in Modern English J. B. Phillipsa. (Występują również w tłumaczeniach polskich, nie wyłączając najnowszych przekładów „Nowego Testamentu” z greckiego: E. Dąbrowskiego oraz S. Kowalskiego.)
W związku z tym należy zaznaczyć, że pod względem autentyczności można tekst podzielić na trzy rodzaje. Pierwszy to ten tekst, co do którego świadectwo dokumentów jest tak dobitne i jasne, że jego przynależność jest bezsporna; wersety takie stanowią według Westcotta i Horta ponad 99 procent tekstu. Druga grupa to wersety, które bez kwestii nie należą do Biblii, jak na przykład większa część 1 Jana 5:7. Poza tym jest też kilka wersetów, co do których świadectwo nie jest całkowicie jednolite lub nie ma pewności, którą ich wersję przyjąć; wymagają one rozważenia i osądzenia dowodów przemawiających za i przeciw nim. Jednym z nich jest właśnie Łukasza 23:34.
Jeżeli chodzi o pytanie, kogo dotyczyły omawiane słowa Jezusa, to poprzedni werset podaje: „A kiedy przyszli na miejsce zwane Czaszka, przybili tam do pala jego i złoczyńców, jednego po prawej stronie, a drugiego po lewej.” (NW) Tu następują słowa Jezusa, po których sprawozdanie dalej donosi: „Ponadto, aby rozdzielić jego szaty, rzucali losy.” Oczywiście Jezus nie prosił Boga o przebaczenie dla złoczyńców, którzy byli przybici koło niego, gdyż ci dwaj mu nic nie wyrządzili. Jezus również nie mógł mieć na myśli arcykapłanów odpowiedzialnych za jego śmierć, bo wiedzieli, co czynią, wydając złośliwie Jezusa z powodu zawiści. — Marka 15:10.
Słowa Jezusa mogły się więc odnosić jedynie do żołnierzy rzymskich, którym rozkazano wykonać nieprzyjemne zadanie przybicia Jezusa do pala po zabraniu mu odzienia; to oni mieli wtenczas z Jezusem do czynienia, a nie wiedzieli, czyli nie zdawali sobie sprawy z tego, co czynią. Nie wiedzieli, że przybijają Syna Bożego. Po prostu wykonywali rozkazy namiestnika rzymskiego, Poncjusza Piłata, który uległszy żądaniom pospólstwa żydowskiego przekazał Jezusa swojemu oddziałowi egzekucyjnemu do wykonania na nim wyroku. Zatem tymi, którzy potrzebowali przebaczenia, musieli być owi rzymscy żołnierze z oddziału egzekucyjnego i właśnie dla nich prosił Jezus o przebaczenie swego niebiańskiego Ojca.